–
– He, he. Nauca nas. Patrzajcie, nas, dochtorów, ten śkut, he, he.
– Tyla casu, Synku.
– Dobry głowy nie mają i bez to.
– Synu, mój Synu, ani Ty nie wiys, ileś mi dodał boleści do serca mego.


– Jo na nic nie poradze, bo takie jes ozporządzenie Ojca mego Niebieskiego w Trójcy Święty Jedynego, ze akurat jo mom umiyrać za wsyćki noród.

– Mamulecko moja, zebyście sie na śmierć zatropili, to Wom to nic nie pomoze, bo i tak bede zamordowany bez miłosierdzio.
– Cicho, Zydy. Coście tu przyśli jermacyć? – powiado. – Do polskiego, katolickiego kościoła? Swojego ni mocie? Smyrojcie stąd, gałgany – powiado – pókim dobry.

– Pockojcie Zydy, wolnego. Jeszcze nie cas – powiado – na mojom męke, jesce nie przysed ozkoz od Boga! Jak mie mocie zamordować to dobre, jo sie temu nie sprzeciwiom, ale nie teroz, wsyćko musi być przy swoim casie.
I zniknął im.
– Gdzie Ón, nie ma Jezusa. Sukoj, toć gdziesi kajsi musi być. Gdzie Ón sie obraca, choroba jedna.
Ale niedługo pote przysed ten cas i Zydy ucapili Pon Jezusa jak Bóg przykazoł. Powiązali Go, skopali, wodzili od sądu do sądu, od Heroda do Piłata i nazod, waryjoty jedne. A pote Go wywlekli na Golgote, ukrzyzowali wedle Ewangelii Świętej na Wielgi Piątek. I wte przysła pod krzyz Matko Bosko.

Serce sie ji ścisnęło od okropnego jankoru i ani sie nie spozdała jak ji siedym mieców boleści do serca wleciało.
Ludkowie moi, jak wom sie trafi niescyńście i biyda okropno, to se wspomnijcie, ze i Matko Bosko miała siedym mieców w sercu i musiała wytrzymać, to i wy tyn jedyn miec wytrzymocie i zarazinek bedzie wom lzy, zarazinek.

ŚW. KAŹMIREK

Na tle horyzontu – grupa drzewek. Centralnie na ich tle ustawiony stołek.
Narrator prowadzi rząd postaci, opartych na mieczu. Podchodzi do postaci Kaźm[irka,] bierze go na ręce. Stawia po prawej stronie przy rampie. Ustawia dłonie i głowęFragmenty zapisane w indeksie górnym są tekstem, który w oryginale został nadpisany nad skreśleniami. Nast[ępnie] niesie ciągnie w lewo DarkaW tej scenie Dariusz Kamiński grał Starostę., ustawia [ręce] na biodra, bierze na ręce Starościnę, ustawia przyprowadza panią Hankę – rodzice KaźmirkaRodzice Kaźmirka to rzeźby – i to one są tu „ustawiane".. Ojciec na roz w dTo jest w rękopisie jakiś inny znak, przypominający tylko „d”.wie postaci/postać/postawić na uchylonych kolanach Przesuwa Profesorów na środek. Sprawa szkoły –

Ale se tak uwazuje

---> podsk[ok] ---> maska opada – przeprowadzenie Kaźm[irka] na lewo. Przesunięcie rodziców w lewo.
Profesory przy Kaźmirku.
K W. – ręce K[aźmirka] w górze. Śmiech profesorów – kręcą się w koło.
– – Odchodzą profesory.
Św. K[aźmirek] przy rodzicach. Scena po[?]
– wędrówka wokół sceny. Wjeż Wlatują ptaszki
– wjeżdża pierwsze drzewko.
– inne drzewka i ptaszki.Tu „wjeżdżają” kolejne ddrzewa i ptaszki (animanty).
Św. K[aźmirek] siada. Ptaszki śpiewają. Św. Kaź[mirek] wyjmuje książkę[,] czyta.

Św. K[aźmirek] staje na krześle.
Pary ptaszków po obu stronach Kaźmirka.


– Kaźmirek przy lewej stronie przy rampie, na ugiętych kolanach, pochylony ku przodowi, czyta.
[...]
A, ATu: wyrażane głośno zdziwienie profesorów. – profesory przychodzą do K[aźmirka]
Pochylają się w lewo (mówi LawendaMirosław Lewandowski grał jednego z Profesorów.) – potem w prawo.
– Kaźmirek uderza w maskę AdamaAdam Pfeiffer – grał Inspektora (czyli jednego z Profesorów) książką (zakrywa oko)
–
K[aźmirek] wyprostowuje się – – wskazuje palcem do góry[.]

– – przesunięcie nauczycieli[.]
– : obrót Starosty w stronę Starościny (ręce pod boki[,] obrót głowy starościny)
: obrót w stronę widowni.
– (lewa ręka do góry)[,] podskok (opadnięcie maski)
– – Starościna –> zwrot w stronę Kaźmirka, książka przy twarzy[.]
– nar[rator] trzyma maskę, Starosta opada[,] wyjmuje rysik z ręki Starosty
– – zabranie książki z rąk starościny, narrator podchodzi do Kaźmirka
– : wkłada książkę w dłonie Kaźmirka, bierze za ramiona[,] obraca, obraca głowę w stronę widowni, popycha K[aźmirka]
Kaźmirek rusza w jedną stronę, a rodzice w drugą. Nar[rator] za nim[.]
A[dam]Adam Pfeiffer – grał Inspektora (czyli jednego z Profesorów). wychyla się w prawo.
Obrót profesora do tyłu.
K[aźmirek] popycha prof[esora].
K[aźmirek] idzie w kierunku rodziców[.]
:
K[aźmirek] pośrodku.
– – K[aźmirek] oddaje książkę.
– Star[ościna] bierze się pod boki[.]
K[aźmirek] klęka. Starościna czyni krzyż na głowie.
K[aźmirek] zwraca się w stronę starosty. St[arosta] gła głaszcze K[aźmirka] po głowie.
K[aźmirek] wędruje. Zatrzymuje się przy stołku z nogą uniesioną. Narrator usadza go na stołku.
Wjeżdżają drzewka i ptas, na nich ptaszki.
– – narr[ator] podaje książkę K[aźmirkowi.]
Makolągwa pochyla się w stronę K[aźmirka.]
[.]
K[aźmirek] wchodzi na stołek.
Ptaszki K[aźmirek] udziela ptaszkom ślubu.
Św. K[aźmirek] błogosławi.
– siada. Ptaszki wokół niego.
Aktorzy zdejmują maski. Podchodzą do rampy. – Amen.