Święta Jadwiga miała ojca u Madziarów królem na Węgrach. Jak juz jei było osiemnaście roków, powiado ji tata:
– Córko drogo – rzece – świątobliwoś je, ale tyś je z królewskiego rodu – nima co, muse cie wydać. Jo ci juz jednego ministra kawalira naraje, ze juz bedzie twój.
A święto Jadwiga :
– Mój tata drogi – powiado – nie opowiadojcie mi o wydaniu, bo jo chłopa nie kce. Moja scyńśliwoś jes na innom mode, jo nie ozmyślom o dzieciach, ino o klaśtorze i pokucie lo Boga.
A :
– Córko drogo, niech ci sie głupstwa głowy nie trzymajom. To ty kces, zeby sie na nos famielija skóńcyła?

Cóz ty se, córko, uwazujes, ze ty se bedzies w klaśtorze siedzieć, a jo – nie dej Boze – jak na wojnie zgine, to co? Skąd jo tyk dzieciów nabiere, jak ty bedzies zakonicom?

A święta Jadwiga:
– Tata drogi – powiado – jak tata nogi wyciągnie i umrze, to jo se rady dom, wyjde z klaśtora

i bede wojować

.
No i tak było.

Ten król Madziar zginoł na wojnie od Tatarów

, a święto Jadwiga rzece:
– Teraz mój cas.

Wysła z klaśtora,

Pomodliła sie, chyciła miec i wio na Tatarów.

A óni uciekli, bo wiedzieli, ze ze świętom Jadwigom ni ma co. I juz miała ś nimi święty spokój.
. Óna wyryktowała sie, ale sie juz nie dało, bo nieprzyjaciela była siła i na śtyry strony świata była wojna. Okropnie duzo norodu zgineło, ale sie nie dało. Nieprzyjaciel zabroł jedyn kawołek państwa, potem drugi kawołek, a jak juz hapsnoł trzeci kawołek, swoje zniscone wojsko i zawiedła je do lasa, do Tatrów wysokik i wielgik, co sie nazywo Babio Góra. Ale nieprzyjaciel kcioł do resty zniscyć polskie wojsko, obstąpił Babiom Góre i przystawio gwery do piersi polskiego wojska.
Święto Jadwiga widzi, ze juz źle, westchneła do Boga

i Pon Bóg doł cud

, otworzyła sie święto ziymia na Babi Górze i pokryła wojsko.
Zgłupioł nieprzyjaciel i okrutnie był zły, bo myśloł, ze jak juz pobił Poloków na wojnie na ziymi, to juz wygroł, a tu Poloki majom wojsko pod ziymiom.
Ale przydzie taki cas, ze noród zaś bedzie grzysyć okropnie, wtedy Pon Bóg zrobi sądny dzień. Bedzie wojna na śtyry strony świata, strasno wojna, wsyjścy bedom sie bić, ale nik nie do rady. Wtedy Babio Góra sie otworzy, wojsko święty Jadwigi wydzie

i Polska wygro

. A potem to moze być kóniec świata – amen.
A to, co wom powiadom, to nie godka, ale prowda zywo. Jeden pastyrz, co posoł bydełko pod Babiom Górom, sumintowoł sie, ze pod ziymiom słysno było, jak zaklęte wojoki śpiywali:

Jesce Polska nie zginęła i zginąć nie musi,
Jesce Niemiec Polokowi bydło posać musi.
Jesce Polska nie zginęła i zginąć nie musi,
Porwoło sie trzek Poloków na piętnastu Rusi.

ŚW. KAŹMIREK

Na tle horyzontu – grupa drzewek. Centralnie na ich tle ustawiony stołek.
Narrator prowadzi rząd postaci, opartych na mieczu. Podchodzi do postaci Kaźm[irka,] bierze go na ręce. Stawia po prawej stronie przy rampie. Ustawia dłonie i głowęFragmenty zapisane w indeksie górnym są tekstem, który w oryginale został nadpisany nad skreśleniami. Nast[ępnie] niesie ciągnie w lewo DarkaW tej scenie Dariusz Kamiński grał Starostę., ustawia [ręce] na biodra, bierze na ręce Starościnę, ustawia przyprowadza panią Hankę – rodzice KaźmirkaRodzice Kaźmirka to rzeźby – i to one są tu „ustawiane".. Ojciec na roz w dTo jest w rękopisie jakiś inny znak, przypominający tylko „d”.wie postaci/postać/postawić na uchylonych kolanach Przesuwa Profesorów na środek. Sprawa szkoły –

Ale se tak uwazuje

---> podsk[ok] ---> maska opada – przeprowadzenie Kaźm[irka] na lewo. Przesunięcie rodziców w lewo.
Profesory przy Kaźmirku.
K W. – ręce K[aźmirka] w górze. Śmiech profesorów – kręcą się w koło.
– – Odchodzą profesory.
Św. K[aźmirek] przy rodzicach. Scena po[?]
– wędrówka wokół sceny. Wjeż Wlatują ptaszki
– wjeżdża pierwsze drzewko.
– inne drzewka i ptaszki.Tu „wjeżdżają” kolejne ddrzewa i ptaszki (animanty).
Św. K[aźmirek] siada. Ptaszki śpiewają. Św. Kaź[mirek] wyjmuje książkę[,] czyta.

Św. K[aźmirek] staje na krześle.
Pary ptaszków po obu stronach Kaźmirka.


– Kaźmirek przy lewej stronie przy rampie, na ugiętych kolanach, pochylony ku przodowi, czyta.
[...]
A, ATu: wyrażane głośno zdziwienie profesorów. – profesory przychodzą do K[aźmirka]
Pochylają się w lewo (mówi LawendaMirosław Lewandowski grał jednego z Profesorów.) – potem w prawo.
– Kaźmirek uderza w maskę AdamaAdam Pfeiffer – grał Inspektora (czyli jednego z Profesorów) książką (zakrywa oko)
–
K[aźmirek] wyprostowuje się – – wskazuje palcem do góry[.]

– – przesunięcie nauczycieli[.]
– : obrót Starosty w stronę Starościny (ręce pod boki[,] obrót głowy starościny)
: obrót w stronę widowni.
– (lewa ręka do góry)[,] podskok (opadnięcie maski)
– – Starościna –> zwrot w stronę Kaźmirka, książka przy twarzy[.]
– nar[rator] trzyma maskę, Starosta opada[,] wyjmuje rysik z ręki Starosty
– – zabranie książki z rąk starościny, narrator podchodzi do Kaźmirka
– : wkłada książkę w dłonie Kaźmirka, bierze za ramiona[,] obraca, obraca głowę w stronę widowni, popycha K[aźmirka]
Kaźmirek rusza w jedną stronę, a rodzice w drugą. Nar[rator] za nim[.]
A[dam]Adam Pfeiffer – grał Inspektora (czyli jednego z Profesorów). wychyla się w prawo.
Obrót profesora do tyłu.
K[aźmirek] popycha prof[esora].
K[aźmirek] idzie w kierunku rodziców[.]
:
K[aźmirek] pośrodku.
– – K[aźmirek] oddaje książkę.
– Star[ościna] bierze się pod boki[.]
K[aźmirek] klęka. Starościna czyni krzyż na głowie.
K[aźmirek] zwraca się w stronę starosty. St[arosta] gła głaszcze K[aźmirka] po głowie.
K[aźmirek] wędruje. Zatrzymuje się przy stołku z nogą uniesioną. Narrator usadza go na stołku.
Wjeżdżają drzewka i ptas, na nich ptaszki.
– – narr[ator] podaje książkę K[aźmirkowi.]
Makolągwa pochyla się w stronę K[aźmirka.]
[.]
K[aźmirek] wchodzi na stołek.
Ptaszki K[aźmirek] udziela ptaszkom ślubu.
Św. K[aźmirek] błogosławi.
– siada. Ptaszki wokół niego.
Aktorzy zdejmują maski. Podchodzą do rampy. – Amen.