Z Wieniawą poznała się w Paryżu przed I wojną światową podczas studiów medycznych; w tym czasie wyszła za mąż za mecenasa Leona Berensona, znanego obrońcę w sprawach politycznych, z którym następnie wyjechała do Petersburga i do Moskwy. Po rewolucji październikowej, w 1918 r., używając wszelkich możliwych sił i środków, doprowadziła do uwolnienia rotmistrza Wieniawy, przetrzymywanego na Tagance w Moskwie, któremu więzienie zamieniono na areszt domowy w jej mieszkaniu; następnie obojgu udało się uciec do Polski. Historię tę opisał szczegółowo Wieniawa w szkicu Z moich przepraw na Ukrainie i w Rosji Sowieckiej, pomieszczonym w tomie: B. Wieniawa-Długoszowski, Wymarsz i inne wspomnienia, oprac. R. Loth, Warszawa 1992, s. 185–222. W październiku 1919 r. została żoną Wieniawy. Po II wojnie światowej powróciła do Europy i zamieszkała w Paryżu.