(1901-1979), dyplomata, prozaik, publicysta (zob. biogram: WPPiBL, t. 2). W czasie II wojny światowej pełnił funkcję sekretarza Ambasady RP w Waszyngtonie (1939-1942). Od kwietnia 1943 r. do 1944 r. był wiceministrem informacji dokumentacji w rządach W. Sikorskiego i S. Mikołajczyka. W 1945 r. powrócił do Polski i wstąpił do służby dyplomatycznej Polski Ludowej, był posłem w Meksyku (1945-1951) i Kairze (1951-1952). W kwietniu 1952 r. odwołany do Polski. Aresztowany, z więzienia został zwolniony w marcu 1955 r., po czym poświęcił się pracy pisarskiej, zob. Jana Drohojowskiego wspomnienia dyplomatyczne (Warszawa 1959). Karol Estreicher notował 25 marca 1943 r.: „Kot powołał na wiceministra informacji Drohojowskiego, który ma wrogów, wskutek nietaktów, które popełniał, intryg i złośliwości. Powołanie Drohojowskiego rozjątrzyło wielu, szczególnie Ciechanowskiego. Nie słyszałem nikogo w Ameryce, kto by o Drohojowskim dobrze mówił. […] Drohojowski miał tu romans z panną Aszkenazy, Żydówką warszawską, ponoć przystojną, która przyjechała z Japonii. Nie ma być krewną Szymona” (K. Estreicher, Dziennik wypadków, dz. cyt., s. 565).