(1925-2000), powieściopisarka. Urodziła się w Krakowie w zamożnej rodzinie żydowskiej. Podczas II wojny światowej przebywała w getcie krakowskim, a później była więziona wraz z matką i siostrą Henryką (później używała formy imienia Henia) w obozach w Płaszowie, Skarżysku-Kamiennej i Buchenwaldzie. Po wojnie przez dwa lata przechodziła w szpitalach niemieckich i szwedzkich rekonwalescencję i rehabilitację urazów nóg z okresu wojny; w tym czasie korespondencyjnie uczyła się języka angielskiego. Zanim przybyła do Stanów Zjednoczonych w 1948 r., ukazały się wiersze pisane potajemnie przez nią i siostrę w czasie wojny (Henryka Karmel, Ilona Karmel, Śpiew za drutami. Poezje. Słowem wstępnym poprzedził Jakób [!] Apenszlak. New York 1947; wyd. krajowe: Kraków 2015; zob. też: Henia Karmel, Ilona Karmel, A Wall of Two. Poems of Resistance and Suffering from Kraków to Buchenwald and Beyond, [przeł. z jęz. polskiego: Arie A. Galles, Warren Niesluchowski], Berkeley 2007). Podjęła studia na Hunter College w Nowym Jorku, następnie w Radcliffe College w 1952 r. uzyskała tytuł licencjata w dziedzinie języka angielskiego. Wydała powieść Stephania (Boston 1953), w której opisała swe doświadczenia ze szwedzkiego szpitala. Autobiograficzna powieść An Estate of Memory (New York 1969) uchodzi za jeden z najważniejszych utworów w języku angielskim podejmujących tematykę doświadczenia kobiet żydowskich w czasie II wojny światowej; Elizabeth Janeway, recenzentka „New York Times Book Review” (1969 nr z 21 września), porównała ją do Hemingwaya i Sołżenicyna. W latach 1968-1978 przebywała w Niemczech, towarzysząc mężowi, żydowsko-austriackiemu fizykowi i filozofowi Francisowi Zuckerowi (1922-1999); podjęła wówczas pracę pedagogiczną w sierocińcach. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych w 1978 r. do 1995 r. wykładała sztukę kreatywnego pisania w Massachusetts Institute of Technology. Zob.: Józef Wróbel, „Pieśni przeklęte” Henryki i Ilony Karmel, w książce zbiorowej: W ogrodzie świata, Kraków 2015, s. 513-521.