miasteczko na Litwie położone na południe od Wilna, gdzie od 1811 r. rodzina Balińskich posiadała majątek ziemski. Zob. S. Baliński, Ziemia z Jaszun, w tegoż: Rzecz sumienia, Londyn 1941. Na zaproszenie Balińskiego Wierzyńscy spędzali w tamtych stronach wakacje 1939 r. Poeta wspominał po latach: „Pierwszy raz wtedy zobaczyłem Nowogródczyznę. Jest to jeden najpiękniejszy zakątków świata, jaki znam. Z łagodnych pagórków roztaczają się rozległe widoki, w ogromnych lasach spotyka się drzewa, których nie chce się minąć, pola i kępy drzew rozłożone są tak jakby Pan Bóg był ogrodnikiem” (K. Wierzyński, oprac., wstęp i przyp. P. Kądziela, Warszawa 1991, s. 442–443). A w liście do Anieli i Stefana Urbanowiczów pisał 10 sierpnia 1939 r.: „Wszystko, Nowogródczyzna i Wileńszczyzna, ludzie i kraj, wrażenia i pamiątki – chwytało za serce i wzruszało do głębi. Niestety, po dwu tygodniach wycieczek co chwila w inną stronę nie zdołaliśmy znaleźć odpowiedniego miejsca na wypoczynek i rachunek sumienia. Wróciliśmy więc do domu” (K. Wierzyński, Pamiętnik poety, s. 442–443). Zob. też B. Dorosz, Halina Wierzyńska – o podróżach wojennych i emigracyjnych, „Sztuka Edycji. Studia Tekstologiczne i Edytorskie” 2017, nr 1.