(1853-1944), był synem spolonizowanego Austriaka, Józefa Wirstleina i Katarzyny z d. Streker (zmiana nazwiska na Wierzyński nastąpiła latem 1913 r.). Od czternastego roku życia pracował najpierw fizycznie jako robotnik kolejowy, a po ukończeniu kursów telegrafistów był od 1875 r. przełożonym Telegrafu Kolei Żelaznej Karola Ludwika w Płuckowie. Następnie pracował na różnych stacjach kolejowych we wschodniej Galicji. Był m.in. magazynierem oraz naczelnikiem stacji Posada Chyrowska. W 1905 r. uległ wypadkowi przy pracy i przeszedł na emeryturę. Około 1912 r. założył fabrykę Lin Stalowych i Siatek Drucianych w Drohobyczu przy ul. Samborskiej 16, którą prowadził z najstarszym synem Bronisławem. Po I wojnie światowej kupił majątek Pustomyty pod Lwowem. W latach trzydziestych przeniósł się w okolice Torunia, nabył majątek Czarne Błota. Okres okupacji niemieckiej spędził w Warszawie, po powstaniu warszawskim był ewakuowany do Grodziska Mazowieckiego, gdzie zmarł 19 grudnia 1944 r. Andrzej Wierzyński był dwukrotnie żonaty: z Jadwigą Opletal (1860-1880), która zmarła przy narodzinach syna, miał troje dzieci: Gizelę (1877-1964), Albinę (1879-1962) i Bronisława (1880-1944) oraz z Felicją Dunin-Wąsowicz (1852-1944), z którą miał synów: Hieronima (1884-1943) i Kazimierza (1894-1969).