Teodor Feliks Domaradzki (1910-2001), historyk literatury. Absolwent Wyższej Szkoły Nauk Politycznych (1936) oraz Wydziału Historii Uniwersytetu Warszawskiego (1939). W 1941 r. na Wydziale Slawistycznym Uniwersytetu Rzymskiego obronił u prof. Giovanni Mavera tezę doktorską „Problemy społeczne w twórczości Bolesława Prusa”, następnie był tam lektorem języka polskiego. W latach 1942-1945 był rzymskim delegatem ministra oświaty Rządu RP na Obczyźnie. W latach1943-1947 jako zastępca profesora wykładał w Pontificio Instituto Orientale, pełnił jednocześnie funkcję dyrektora polskiego gimnazjum i liceum w Rzymie. W 1948 r. po przeniesieniu się do Kanady rozpoczął wykłady na Universite de Montreal, gdzie utworzył Departament Studiów Slawistycznych oraz Centrum Badań Polskich i Słowiańskich, którym kierował do 1976 r. Prowadził też wykłady na uniwersytetach kanadyjskich i amerykańskich. W latach 1956-1976 redagował i wydawał czasopismo „Etudes Slaves et Est Europeennes – Slavic and East European Studies”. Opublikował m.in. Cyprien Norwid dans les traduction et la critique de langue française (Montreal 1968), Le symbolisme et l’universalisme de C.K. Norwid (Québec 1974); redagował tom: Norwid piewca kultury chrześcijańskiej: wkład slawistów kanadyjskich w obchody stuletniej rocznicy śmierci C. K. Norwida 1883-1983 (Montreal 1983). Był prezesem Fundacji Ignacego Paderewskiego. Zob. Janusz Odrowąż-Pieniążek, Teodor F. Domaradzki 1910-2001, „Blok-Notes Muzeum Literatury im. A. Mickiewicza” 2008 [nr] 14.