(1915-1998), pedagog, krytyk, tłumaczka. Uczyła się w Liceum Krzemienieckim i w Gimnazjum im. Emilii Plater w Grodnie, od 1932 r. studiowała romanistykę na Uniwersytecie Warszawskim. W 1936 r. wyszła za mąż za swego kuzyna Bolesława Micińskiego. Po wybuch II wojny światowej znalazła się w Paryżu, gdzie urodziła córkę Annę Ludwikę (1939-2001, krytyka, edytorkę m.in. pism Witkacego). Po upadku Francji przeniosła się z rodziną do Grenoble. Po zakończeniu wojny wyszła za mąż za Antoniego Kenara. Od 1947 r. mieszkała w Zakopanem, była pedagogiem w szkole rzeźbiarskiej, tzw. Szkole Kenara. Wydała: Pod Górą Królowej Bony (Kraków 1965), Od zakopiańskiej Szkoły Przemysłu Drzewnego do Szkoły Kenara (Kraków 1978), Długi wdzięczności (Warszawa 2003).