Pierwotna nazwa (później przyjęto nazwę „Koncentracji Demokratycznej”) nowej struktury politycznej wyłonionej w obliczu kryzysu prezydenckiego 1947 r., podczas spotkania 16 czerwca 1947 r. przedstawicieli Centralnego Komitetu Wykonawczego Polskiego Ruchu Wolnościowego „Niepodległość i Demokracja” oraz Komitetu Zagranicznego PPS. W wyniku rozmów politycznych do „Koncentracji Demokratycznej” przystąpili członkowie PPS, PRW „NiD”, SD i SP. „30 czerwca ogłoszono deklarację, w której wyłuszczono najważniejsze punkty programu politycznego: sprzeciw wobec praktyk politycznych na emigracji i sytuacji politycznej w kraju, konieczność przeprowadzenia reform społecznych i gospodarczych w kraju na bazie deklaracji Rady Jedności Narodowej z marca i sierpnia 1944 r., swobodę doboru środków działania przez poszczególne nurty wchodzące w skład Koncentracji: «socjalistyczny, demokratyczno-społeczny i chrześcijańsko-społeczny»” (S. Łukasiewicz, Partia w warunkach emigracji. Dylematy Polskiego Ruchu Wolnościowego „Niepodległość i Demokracja” 1945-1994, Lublin – Warszawa 2014, s. 348).