(1891-1980), historyk, poeta, tłumacz, studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim; doktoryzował się w 1914 r. u prof. W. Tokarza. Współtwórca POW, podporucznik I Brygady, komendant tzw. Wojennej Szkoły Wojskowej. Po I wojnie światowej w Sztabie Generalnym, studiował w Wyższej Szkole Wojennej; major dyplomowany. Był attaché wojskowym w Helsinkach, w latach 1927-1929 był naczelnikiem Wydziału Prasowego MSZ, a od 1929 do 1934 był posłem w Estonii. Po powrocie do Warszawy był naczelnym dyrektorem PAT, następnie dyrektorem Polskiego Radia. Od 1935 r. do wybuchu wojny wydawał miesięcznik „Arkady”. We wrześniu 1939 r. ewakuował cały ruchomy majątek PR do Francji. Po przedostaniu się do Wielkiej Brytanii pracował w Agencji Reutera. Członek Instytutu J. Piłsudskiego, redaktor rocznika „Niepodległość”.  Zob. W. Jędrzejewicz, O Konradzie Libickim (1891-1980) wspomnienie, „Wiadomości” 1981, nr 2 (1815) z lutego.