(1885–1953), prozaik, krytyk literacki i teatralny, tłumacz (zob. WPPiBL, t. 9). Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Lwowa zajętego przez ZSRS. Brał udział w tamtejszym życiu kulturalnym, w 1940 r. został członkiem Związku Pisarzy Radzieckich Ukrainy. Publikował artykuły w „Czerwonym Sztandarze” (Lwów 1940–1941) oraz w „Sztandarze Wolności” (Mińsk 1941). Po zajęciu w 1941 r. Lwowa przez Niemców działał w Konfederacji Narodu, był też w kontrwywiadzie AK, z którego polecenia współpracował z wydawaną przez władze okupacyjne „Gazetą Lwowską” (1941–1944). Przed wkroczeniem Armii Czerwonej uciekł ze Lwowa do Nowego Sącza, ukrywał się. W 1945 r. przeniósł się do Krakowa. Na pierwszym Zjeździe Literatów (we wrześniu 1945 r.) został potępiony za współpracę z „Gazetą Lwowską” oraz oskarżony o współpracę z Niemcami; wkrótce potem aresztowany, w grudniu 1946 r. stanął przed sądem w Krakowie i w wyniku procesu został zrehabilitowany. W 1947 r. zamieszkał w Opolu.