(1886–1949), architekt. Urodził się w Écouen pod Paryżem, ukończył wydział architektury École Nationale Supérieure des Beaux Arts, studiował też w École Speciale d’Architecture w Paryżu. Po ukończeniu studiów pracował przy budowie gmachu senatu w Bukareszcie. Za granicą członek „Zetu” oraz Oddziału Skarbu Narodowego, następnie we Lwowie w 1914 r. członek Centralnego Komitetu Narodowego i w Warszawie w 1915 r. Centralnego Komitetu Obywatelskiego. W 1920 r. w dowództwie Straży Obywatelskiej w Warszawie. Członek Stowarzyszenia Architektów Polskich. Tworzył w stylu zmodernizowanego klasycyzmu na zamówienie mecenatu państwowego. Zaprojektował w Warszawie m.in. gmachy Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych (1925–1929) i Wojskowego Instytutu Geograficznego (1933), domy Ministerstwa Spraw Wojskowych (1938), a także budynki radiostacji w Raszynie i Lwowie (oba 1929–1930). Projektował m.in. pałac Andrzeja Potockiego w Międzyrzeczu, prowadził odbudowę pałacu Jabłonowskich w Dęblinie, projektował wiele willi na kolonii Staszica na Ochocie w Warszawie. Laureat licznych nagród na konkursach architektonicznych w dwudziestoleciu międzywojennym. Po wojnie nie przyjął zaproponowanej mu katedry na politechnice w Katowicach. W 1946 r. wyjechał z Polski, mieszkał jakiś czas w Paryżu; tu zabiegał o wydanie powieści Jezioro Bodeńskie autorstwa jego syna Stanisława, którą sam przetłumaczył na język francuski (wyd. pt. Le Lac de Constance, Paris 1946); przekładał też na francuski utwory Mickiewicza, Słowackiego, Norwida, Staffa, Leśmiana i Tuwima. Pod koniec 1946 r. wyjechał do Brazylii i osiadł w São Paulo, gdzie m.in. działał w Unii Kulturalnej Polaków w Brazylii. Zob. M. Dygat, Rozstania, Kraków 2001.