Postać z dramatu Czapa Janusza Krasińskiego.
Oleś mógł mieć swój pierwowzór wśród więźniów, z którymi zetknął się autor dramatu, Janusz Krasiński, będący w latach 1947–1956 więźniem politycznym. Być może był nim Józef Górski (zwany „Józiem”), opisywany przez Władysława Minkiewicza (podobnie jak Krasiński – więźnia politycznego). Górski, pospolity przestępca, posługując się metodą ujawniania kolejnych zbrodni, razem z Kuźmą odsuwał w czasie moment wykonania egzekucji. Brał także udział w dwóch nieudanych próbach ucieczki Kuźmy z więzienia (zob. W. Minkiewicz, Mokotów. Wronki. Rawicz. Wspomnienia 1939–1954, Warszawa 1990, s. 100–105). Pierwsza z nich jest szerzej znana także z innych relacji wspomnieniowych, ponieważ została podjęta wspólnie z żołnierzami podziemia niepodległościowego (Hieronimem Dekutowskim „Zaporą” i jego podkomendnymi) na przełomie 1948 i 1949 r. w więzieniu mokotowskim. Ucieczkę tę opisał także Krasiński w powieści Na stracenie, jednak jedynym przywołanym w tym kontekście więźniem kryminalnym był Kuźma.