(1804–1877), działacz społeczno-religijny, pisarz religijny, wydawca, pamiętnikarz, zakonnik. W latach 1821–1825 studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Warszawskim. Walczył w powstaniu listopadowym, po czym znalazł się na emigracji we Francji i brał czynny udział w polskim życiu politycznym i kulturalnym. Wydał własnym nakładem dzieła Mickiewicza (m.in. Dziadów cz. III, Pana Tadeusza); w latach 1835–1838 wraz z Eustachym Januszkiewiczem prowadził w Paryżu księgarnię i drukarnię, redagował w 1836 r. „Rocznik Emigracji Polskiej”, a w 1837 r. „Wiadomości Krajowe i Emigracyjne”. W 1841 r. otrzymał święcenia kapłańskie i w 1842 r. wstąpił do zakonu zmartwychwstańców; był nieoficjalnym przedstawicielem Kościoła polskiego przy Watykanie, a od 1844 r. kierownikiem Misji Polskiej w Paryżu. Autor m.in. dwutomowej publikacji Moje wspomnienia (Paryż 1839).