Tatiana Iwanowna Polenow-Czernowratska, jedna z głównych postaci powieści Stefana Żeromskiego Uroda życia (1912). „Córka rosyjskiego dowódcy garnizonu, w którym odbywa służbę Piotr Rozłucki, dziewczyna «skończenie piękna […] rysy z lekka kaukaskie […] oczy aksamitne, czarne». Dumna i wrażliwa, […] silna i despotyczna osobowość o poczuciu niezależności. Zwraca uwagę na młodego oficera Rozłuckiego, sama wyznacza mu schadzkę i po serii spotkań zostaje jego kochanką. Wyjeżdża wraz z ojcem i ukochanym do Paryża i sceneria stolicy Francji jest tłem szalonej miłości, Tatiana jednak staje się coraz bardziej zaborcza i zazdrosna, w jej wypowiedziach pojawiają się akcenty ponurego fatalizmu i przypomnienia dawnych – rzeczywistych i urojonych – krzywd, jakie wyrządziła ludziom. Miewa napady depresji i nagłego gniewu, momentami wydaje się ukochanemu postacią demoniczną i fatalną. Prowadzi też niebezpieczną i perwersyjną grę z Rozłuckim: podsyca jego uczucie i zazdrość, flirtując jawnie z różnymi mężczyznami. […] Odtrącona przez Piotra i skazana na związek z niekochanym w gruncie rzeczy człowiekiem, Tatiana popełnia samobójstwo strzałem z rewolweru ojca w brzuch” (A.Z. Makowiecki, Słownik postaci literackich, Warszawa 2000, s. 607–608). Powieść była w dwudziestoleciu międzywojennym dwukrotnie ekranizowana: w 1921 r. w reż. Williama Wauera i Eugeniusza Modzelewskiego rolę Tatiany zagrała Maria Brydzińska; w 1930 r. w reż. Juliusza Gardana w tę postać wcieliła się Nora Ney.