(1896–1980), żołnierz Legionów Polskich, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej w 1920 r. w obronie Lwowa; latem 1939 r. przeniesiony w stan nieczynny, w sierpniu nie został zmobilizowany. Aresztowany przez NKWD w Wilnie we wrześniu 1939 r., więziony był w Starobielsku, gdzie został zwerbowany do współpracy z NKWD (dzięki czemu uniknął śmierci w Katyniu). Po agresji Niemiec na Związek Radziecki i układzie Sikorski–Majski wstąpił do formowanego przez gen. Władysława Andersa wojska polskiego i został mianowany szefem sztabu 5. Dywizji Piechoty. Był zwolennikiem pozostania wojska polskiego w ZSRR i udziału w walkach na froncie wschodnim; po ewakuacji Armii Polskiej na Wschodzie do Iranu pozostał w ZSRR, został zdegradowany i uznany za dezertera, za co sąd polowy zaocznie skazał go na karę śmierci. W 1943 r. mianowany przez Józefa Stalina dowódcą 1. Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki i awansowany do stopnia generała brygady; na przełomie lipca i sierpnia 1944 r. dowodził 1 Armią Wojska Polskiego, odwołany ze stanowiska osobistym rozkazem Stalina pod koniec września 1944 r. i wezwany do Moskwy. Do Polski wrócił w 1947 r. i organizował Akademię Sztabu Generalnego; w 1953 r. przeszedł na wojskową emeryturę.