(1837–1861), pisarz i publicysta (zob. biogram: PSB, t. 18); starszy brat Władysława Łozińskiego. Za działalność patriotyczną wyrzucony z wilczym biletem z gimnazjum w Samborze; pracował w redakcji „Gazet Lwowskiej”, współredagował czasopismo „Dzwonek”.  W utworach literackich łączył wątki historyczne, przygodowo-sensacyjne i romantyczne poruszał problematykę narodową, przez co poddawany był ostrej cenzurze zaborcy; najbardziej znane utwory: Szlachcic chodaczkowy (Lwów 1857), Czarny Matwij. Powieść z życia ludu górskiego (Lwów 1860), Zaklęty dwór, wyrastający z tradycji treściowych i ideowych Pana Tadeusza (druk. w odcinkach w „Dzienniku Literackim” 1859, wyd. osob. Lwów 1864). Zmarł w wyniku ran odniesionych w pojedynku z Karolem Cieszewskim, dziennikarzem lwowskim, kolegą z redakcji „Czytelni Akademickiej”, o redakcyjną koleżankę Anielę Przyłęcką; pogrzeb pisarza we Lwowie był manifestacją patriotyczną. Zob. A. Bar, Zapomniany powieściopisarz lwowski (Lwów 1931).