(1892 ‒ 1974), inżynier. Od 1911 r. studiował chemię na politechnice w Pradze Czeskiej. Od 1914 r. walczył w I.1. Brygadzie Legionów, następnie po odzyskaniu niepodległości z ramienia MSZ brał udział w misji dyplomatycznej J. Piłsudskiego do T. Masaryka. W 1920 r. uzyskał dyplom inżyniera chemika na politechnice we Lwowie, po czym pracował na kierowniczych stanowiskach w przedsiębiorstwach naftowych i rafineriach (m.in. w latach 1927–1930 był wicedyrektorem rafinerii Polmin w Drohobyczu, a od 1933 r. dyrektorem Polskiego Eksportu Naftowego we Lwowie, przemianowanego w 1939 r. na Wojenny Związek Naftowy). W latach 1939–1940 przebywał w Rumunii w związku z likwidacją polskorumuńskiej umowy naftowej. W 1940 r. krótko współpracował z rządem w Angers, a następnie kierował działem finansowym delegatury Polskiego Czerwonego Krzyża w Grenoble. W 1943 r. został w Londynie szefem referatu energetycznego w Ministerstwie Przemysłu, Handlu i Żeglugi. W 1944 r. był delegatem polskim do Komitetu Przemysłowego UNRRA; z ramienia rządu podjął rokowania z Foreign Economic Administration w Waszyngtonie na temat powojennej odbudowy Polski. Po wojnie pozostał w USA, pracując w różnych firmach eksportowych; działał w organizacjach niepodległościowych i polonijnych. W latach 1951–1956 był dyrektorem Instytutu J. Piłsudskiego w Ameryce, a w latach 1965–1969 dyrektorem Polskiego Instytutu Naukowego.