(1899–1977), oficer Wojska Polskiego. Członek Polskiej Organizacji Wojskowej, uczestniczył w 1918 r. w obronie Lwowa i w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r.; był oficerem rezerwy 13. Dywizjonu Artylerii Konnej. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Po wybuchu II wojny światowej został oficerem Wojska Polskiego we Francji; po kapitulacji Francji w czerwcu 1940 r. dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w Oflagu XVII-A w Edelbach. Po wojnie pozostał na emigracji. W 1945 r. w Londynie wszedł w skład Komitetu Organizacyjnego Samopomocy Wojska. Po przeniesieniu się do Stanów Zjednoczonych działał w organizacjach kombatanckich, m.in. w 1953 r. powołał do życia w Nowym Jorku Koło Stowarzyszenia byłych Żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych i był jego przewodniczącym. Zmarł w Londynie.