(1917–2012), pianista urodzony w Warszawie, uznany za „cudowne dziecko”. Naukę gry rozpoczął w wieku czterech lat, jako sześciolatek wystąpił z koncertem w warszawskim konserwatorium, a jako dwunastolatek wykonywał muzykę Mozarta z orkiestrą warszawskiej Filharmonii. Studiował później w konserwatorium warszawskim u prof. Zbigniewa Drzewieckiego. Po wybuchu II wojny światowej uciekł z Warszawy do Lwowa; tu uzyskał dyplom ukończenia konserwatorium. Po powrocie do Warszawy, w 1941 r. trafił do getta; brał udział w powstaniu w getcie w 1943 r., po czym więziony był na Majdanku, następnie w Buchenwaldzie i siedmiu innych obozach koncentracyjnych. Po wyzwoleniu przez armię amerykańską podjął koncerty dla alianckich sił zbrojnych na terenie Niemiec, później we Francji i w Portugalii. Nagrał też płyty dla radia brytyjskiego. W latach 1945–1950 odbywał w Wiesbaden prywatne studia pianistyczne u Waltera Giesekinga. W 1950 r. przeniósł się do Stanów Zjednoczonych i po debiucie w Chautauqua (w stanie Nowy Jork) został zaangażowany przez słynną orkiestrę symfoniczną w Filadelfii. W styczniu 1952 r. debiutował w Carnegie Hall w Nowym Jorku. W 1958 r. objął katedrę pianistyki w Settlement School of Music na Temple University w Filadelfii, później otrzymał profesurę na tymże uniwersytecie. Aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym Polonii; zasiadał w jury konkursów chopinowskich i konkursów chóralnych Związku Śpiewaków Polskich w Ameryce. Koncertował w Europie, Izraelu, Ameryce Południowej i Stanach Zjednoczonych m.in. z Philadelphia Orchestra, Chicago Symphony Orchestra, National Symphony Orchestra; w 1992 r. koncertował w Warszawie z orkiestrą Filharmonii Narodowej. We współpracy z Charlesem Pattersonem wydał tom wspomnień From Buchenwald to Carnegie Hall (Jackson, Missisipi 2002).