(1906–2006), cioteczna siostra wybitnego eseisty Bolesława Micińskiego (1911–1943). Obroniła w 1932 r. doktorat z filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach wyjechała do Włoch i pracowała w bibliotece Polskiej Akademii Umiejętności w Rzymie oraz jako lektorka języka polskiego w Istituto per l’Europa Orientale. W 1934 r. wróciła do Polski. Wyszła za mąż za włoskiego dziennikarza i dyplomatę Egista de Andreisa (1898–1976), który od 1936 r. był attaché kulturalnym przy Ambasadzie Italii w Warszawie. W 1939 r. wraz z rodzią wyjechała do Rzymu, gdzie do 1941 r. prowadziła lektorat języka polskiego na uniwersytecie La Sapienza. W latach 1941-1944 przebywała na Węgrzech ze względu na pracę męża jako korespondenta Agenzia Stefani. Po wojnie na stałe zamieszkała w Rzymie. Należała do Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie oraz do Polskiego Instytutu Historycznego w Rzymie. W latach 1951-1962 redagowała polskojęzyczny dziennik w rozgłośni radiowej RAI; współpracowała z Radiem Wolna Europa w Monachium. Była edytorką źródeł historycznych z XVI–XVII w. pochodzących z archiwów watykańskich i kapitolińskich wydawanych w latach 1960-1992 w serii „Elemneta ad Fontium Editiones”; współpracowała stale z pismem „Antemurale”. Autorka książki wspomnieniowej Między Dnieprem a Tybrem, [przedm. K. Lanckorońska], Londyn 1981 (wyd. krajowe: Warszawa 1998).