(1903–1998), aktorka, reżyserka, poetka, córka aktora Aleksandra Zelwerowicza; w latach 1923–1926 studiowała w Oddziale Dramatycznym przy Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Studia z zakresu scenografii kontynuowała w Paryżu w prywatnej szkole Aleksandry Ekster. Debiutowała w 1927 r. na scenie Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie, w następnych latach występowała w Wilnie, Sosnowcu, Łodzi, Warszawie. W latach 1937–1939 wykładała w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej. W czasie II wojny światowej przebywała w Warszawie, pracowała jako urzędniczka i tłumaczka. Brała udział w tajnym życiu teatralnym. Po powstaniu warszawskim dostała się do niewoli, przebywała w Stalagu VI- C Oberlangen. Po wojnie pozostała na emigracji, po kilkuletnim pobycie w Londynie po śmierci męża Józefa Orchonia (1904–1951), także aktora, przeniosła się w 1951 r. do Nowego Jorku. Występowała w Teatrze Polskim. Pracowała jako tłumaczka w Głosie Ameryki, była urzędniczką w kancelarii prawnej oraz bibliotekarką. Na łamach „Wiadomości” publikowała wiersze.