(1893–1980), działacz państwowy. W czasie I wojny światowej był oficerem Legionów Polskich (ciężko ranny w bitwie pod Konarami); w latach 1917–1918 był komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej w Tarnowie. Brał udział jako oficer Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. W 1929 r. przeniesiony w stan spoczynku przeszedł do służby cywilnej, pełnił w różnych okresach funkcję wojewody kieleckiego (1934–1939), wicewojewody białostockiego, dyrektora Biura Sejmu w Warszawie, naczelnika Wydziału Bezpieczeństwa w Urzędzie Wojewódzkim w Krakowie. Od 1939 r. przebywał na emigracji w Londynie. W czerwcu 1954 r. został ministrem spraw wewnętrznych i kierownikiem Ministerstwa do Spraw Obywateli Polskich na Obczyźnie w rządzie Stanisława Mackiewicza (podał się do dymisji w sierpniu tegoż roku). Był członkiem I (1954–1957) i III (1963–1968) Rady Rzeczypospolitej Polskiej w Londynie. Zob. Wiktor Krzysztof Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1971. Słownik biograficzny, T. 1: A-F, Warszawa 2005, s. 253-254.