(1894–1994), historyk, pułkownik dyplomowany WP, studiował na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie, obronił doktorat z filozofii. Był członkiem „Zarzewia” i Drużyn Strzeleckich. Żołnierz 1. Brygady Legionów, w latach 1915–1918 przebywał w niewoli rosyjskiej na Syberii. W lipcu 1920 r. przedostał się do Polski. Brał udział w wojnie z bolszewikami. W latach 1927–1929 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Następnie pracował w Wojskowym Biurze Historycznym. Jesienią 1939 r. dotarł do Francji, tam wykładał na kursach szkoleniowych dla oficerów sztabowych w Coëtquida, następnie przedostał się do Anglii; w 1942 r. został przeniesiony do ZSRR, gdzie powierzono mu funkcję zastępcy komendanta Centrum Wyszkolenia Armii, którą sprawował też po wyjściu wojska do Iranu. W 1944 r. dowodził 1. Brygadą Strzelców Karpackich na froncie włoskim. Po wojnie pozostał na emigracji w Londynie. Od 1947 r. współpracował z Instytutem Józefa Piłsudskiego w Londynie, z czasem został szefem wydziału studiów. Od 1954 r. wykładał na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie, uczestnizcył w pracach Polskiego Towarzystwa Naukowego i Instytutu im. gen. W. Sikorskiego. Autor licznych prac historycznych. Zob. Wiktor Krzysztof Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny, t. 1: A-F, Warszawa 2005, s. 70-72.