JANUSZ TADEUSZ GĄSIOROWSKI (1889-1949), generał brygady Wojska Polskiego. Od 1901 r. działał w organizacjach niepodległosciowych „Przyszłość” (tzw. Pet) i „Zarzewie”, od 1909 r. był żółnierzem Polskich Drużyn Strzeleckich. W 1916 r. zdezerterował z armii austrackiej i przyłączył się do Polskiej Organizacji Wojskowej. Od 1918 r. był w Wojsku Polskim, m.in. zajmował stanowisko szefa Sekcji Regulaminów i Wyszkolenia Ministerstwa Spraw Wojskowych i Sztabu Generalnego. W 1920 r. brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 1923 r. był wykładowcą w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. W 1926 r. objął stanowisko szefa Gabinetu Wojskowego przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, a w 1931 r. został mianowany szefem Sztabu Głównego. W 1935 r. objął dowództwo 7. Dywizji Piechoty w Częstochowie. W czasie kampanii wrzesniowej 1939 r. dostał się do niewoli niemieckiej i w czasie wojny przebywał w oglagu VII A Murnau. Po wojnie zamieszkał we Francji.

Współautor, wraz z Kazimierzem Daszkiewiczem, Polskiej bibliografii wojskowej (Warszawa 1921–1923).