(1903–1991), studiowała w Warszawie w Wolnej Wszechnicy i w Szkole Dramatycznej. W 1927 r. wyszła za mąż za Aleksandra Wata. W 1929–1931 pracowała jako sekretarka w „Miesięczniku Literackim”, którego redaktorem był jej mąż. Po wybuchu II wojny światowej znalazła się we Lwowie; w kwietniu 1940 r. została wraz z synem Andrzejem deportowana przez NKWD do Kazachstanu, gdzie w 1942 r. odnaleźli się z mężem, wcześniej aresztowanym i więzionym w sowieckich więzieniach. Autorka wspomnień: Paszportyzacja (pierwodr.: „Zeszyty Historyczne”, Paryż 1972, nr 21) i Wszystko co najważniejsze (Londyn 1984); wydawczyni spuścizny męża Aleksandra; tłumaczka z języka rosyjskiego i duńskiego.