(1894–1981), księgarz, nakładca, kupiec. Ukończył studia polonistyczne na UJ, studiował też w Akademii Handlowej w Krakowie; w 1918 r. został prokurentem, a od 1929 r. dyrektorem rodzinnej firmy Gebethner i Wolff. W 1918 r. był współzałożycielem Związku Księgarzy Polskich, a w 1922 r. Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek. W latach 1933–1936 był redaktorem naczelnym „Tygodnika Ilustrowanego”. We wrześniu 1939 r. był zastępcą komendanta Straży Obywatelskiej w Warszawie; więziony na Pawiaku, po zwolnieniu zimą 1940 r. pracował w swojej firmie, przejętej w 1941 r. pod komisaryczny zarząd niemiecki. Podczas powstania warszawskiego majątek firmy został zniszczony. Po wojnie Jan Gebethner odbudował wydawnictwo, które działało do 1950 r. Jak pisał syn, Stanisław Gebethner, w Posłowiu do tomu wspomnień Jana Gebethnera Młodość wydawcy (Wrocław 1989, s. 304): „W 1950 roku cofnięta została licencja wydawnicza dla firmy «Gebethner i Wolff». Jeszcze w 1957 roku Ojciec próbował wydać jedną książkę dla dzieci. Była to już jednak ostatnia książka wydana przez firmę «Gebethner i Wolff» i przez Jana Gebethnera. Księgarnia pod szyldem «Gebethnera i Wolffa» działała jeszcze do początku lat siedemdziesiątych, ale już wyłącznie jako antykwariat i pod zarządem syndyka upadłości. Ojciec od 1955 roku podjął pracę w Centrali Handlu Zagranicznego «Ars Polona», gdzie do 1968 roku pracował w Biurze Międzynarodowych Targów Książki, aktywnie uczestnicząc w ich organizacji”. Zob. też O. Budrewicz, Sagi warszawskie czyli sensacyjne i powszednie, romantyczne i prozaiczne dzieje dziesięciu wielkich rodów warszawskich, Warszawa 1968, s. 42–59.