(1894-1971), pedagog, publicysta. W 1913 r. zdał egzamin maturalny w gimnazjum E. Konopczyńskiego w Warszawie, po czym podjął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Okres I wojny światowej (1914-1918) spędził w Moskwie, gdzie ukończył studia uniwersyteckie. W latach 1919-1931 pracował jako nauczyciel-polonista, najpierw w Gostyninie, później w Gimnazjum Kupców m.st. Warszawy. W 1926 r. doktoryzował się na Uniwersytecie Jagiellońskim z polonistyki u prof. Ignacego Chrzanowskiego, a z historii u prof. Wacława Sobieskiego. Sprawował urząd wizytatora szkół średnich Kuratorium Okręgu Szkolnego Warszawskiego, a w latach 1933-1938 był dyrektorem Gimnazjum im. Zamoyskich w Warszawie. We wrześniu 1939 r. przedostał się do Rumunii, stamtąd w grudniu do Francji. W Anglii od 1941 r. kierował polskimi szkołami średnimi, a w 1947 r.  został powołany na kierownika Ośrodka Nauczania Korespondencyjnego i pracował na tym stanowisku przez dziesięć lat. Następnie pracował jako lektor języka polskiego na uniwersytecie w Glasgow. W omówieniu tomu jego wierszy Strzępy raptularza wydanego w 1968 r. w Glasgow przez Towarzystwo Przyjaciół Kultury Polskiej Wiesław Strzałkowski pisze o nim: „pedagog i humanista”, informując, że są to utwory odtworzone z pamięci, bowiem „oryginalne zaginęły w ruinach Warszawy”, inne zaś pisane były w Szkocji (W. Strzałkowski, Wiersze J.P. Dąbrowskiego, „Wiadomości” 1969 nr 10 (1197) z 9 marca). J.P. Dąbrowski drukował w „Wiadomościach”, pisał m.in. na temat polskiego szkolnictwa w Anglii oraz o Conradzie. Pośmiertnie w Bibliotece Instytutu Polskiego i Muzeum gen. Sikorskiego w Szkocji został wydany Sługa gnuśny. Fragment pamiętnika, do druku przygotował i wstępem opatrzył Leon Koczy, Glasgow 1976.