R. Matuszewski, Literatura międzywojenna, Warszawa 1953. - Było to popularne opracowanie cyklu wykładów o literaturze dwudziestolecia międzywojennego wygłoszonych w latach 1951-1952.
Ryszard Matuszewski pisał m.in.: „Dopiero w Polsce Ludowej Iwaszkiewicz odnajdzie możliwość powiązania swojej twórczości z dążeniami szerokich mas, z wielką sprawą walki o pokój, o wolność wszystkich ludów. W pięknym wierszu List do Prezydenta Bieruta przedstawia szczerze i wzruszająco swoją przedwojenną, trudną i zawiłą drogę do obecnej postawy ideowej i artystycznej. […] Postawę swoją manifestuje dzisiaj poeta nie tylko twórczością literacką, ale i czynną działalnością polityczną, jako prezes Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju, poseł na Sejm Polski Ludowej. W roku 1952 otrzymał Iwaszkiewicz Nagrodę Państwową I stopnia za zasługi dla literatury polskiej” (R. Matuszewski, Literatura międzywojenna, Warszawa 1953, 129–130). O Wierzyńskim pisał Matuszewski: „Jeszcze inni, jak Jan Lechoń i Kazimierz Wierzyński, staczają się na pozycje zdecydowanie reakcyjne, stają się gloryfikatorami sanacji i faszyzmu” (tamże, s. 109) oraz: „W podobnym kierunku [tj. sanacyjno-faszystowskim] zmierza twórczość Kazimierza Wierzyńskiego, który od powierzchownego i bezideowego optymizmu wczesnych swych wierszy przechodzi z czasem do fałszywego patosu i pustej retoryki sławiącej Piłsudskiego i mit sanacyjnej «mocarstwowości»” (tamże, s. 186).