(1904–1979), dyplomata. Jako ochotnik uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Od 1929 r. był pracownikiem polskiej służby dyplomatyczno-konsularnej; staż odbył w Konsulacie RP w Lipsku, później pracował w centrali MSZ w Warszawie oraz służbowo podróżował do Moskwy. Od 1932 r. pracował w Ambasadzie RP w Paryżu na różnych stanowiskach (m.in. od 1936 r. jako radca handlowy). Tu poznał przyszłą żonę, Elżbietę Magdalenę Orłowską herbu Lubicz (1911-1994), zwaną w rodzinie i przez przyjaciół Beatką, z którą ożenił się w 1940 r. Po klęsce Francji w czerwcu 1940 r. wyjechał do Portugalii, stąd jego żona wyjechała do Stanów Zjednoczonych, a on w październiku tegoż roku dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w Wojsku Polskim; w Szkocji wchodził w skład redakcji „Dziennika Żołnierza”. W 1942 r. został powołany na stanowisko konsula RP w Bombaju, zajmującego się opieką nad obywatelami polskimi – uchodźcami ze Związku Radzieckiego. W 1943 r. stanął na czele pierwszego transportu ponad 700 polskich uchodźców z Karachi i Bombaju, drogą morską przez Australię, Nową Zelandię do Stanów Zjednoczonych, do San Pedro pod Los Angeles; władze amerykańskie nie zgodziły się na ich pozostanie na terenie USA, uchodźcy znaleźli schronienie w Meksyku, gdzie Stebelski był pierwszym kierownikiem nowo powstającego dla nich obozu w Santa Rosa w Guanajuato. Jednocześnie był pracownikiem Poselstwa RP w Meksyku w randze konsula; objął funkcję I sekretarza poselstwa i kierownika Wydziału Konsularnego. Tu w drugiej połowie 1943 r. dotarła do niego żona. Był jednym z organizatorów obrony sprawy polskiej w czasie Konferencji Panamerykańskiej ministrów spraw zagranicznych w Palacio de Chapultepec w lutym 1945 r. (konferencja ta była przygotowaniem do konferencji w San Francisco w czerwcu 1945 r., w czasie której powołano do życia ONZ). Po wycofaniu uznania Rządowi RP w Londynie w lipcu 1945 r., do końca roku pełnił funkcje konsularne, Meksyk bowiem nie zerwał relacji konsularnych, a ponadto poseł RP w Meksyku był akredytowany jeszcze przy rządach dziesięciu innych państw środkowoamerykańskich. Następnie w latach 1945-1947 był przedstawicielem Interim Tresaury Committee for Polish Questions (Tymczasowy Komitet Skarbu dla Spraw Polskich). Przez kilka lat był współwłaścicielem założonej przez polskich uchodźców firmy farmaceutycznej w Meksyku. Nie mogąc powrócić do kraju, w 1950 r. przyjął obywatelstwo meksykańskie. Następnie pozostawał aktywny w dziedzinie gospodarczej. W powołanym 5 lipca 1957 r. do życia Comité Coordinador de Actividades Internacionales de Iniciativa Privada (Komitecie Koordynacyjnym Działalności Międzynarodowej Inicjatywy Prywatnej) został sekretarzem generalnym; była to jedna z największych instytucji gospodarczych ówczesnego Meksyku. Od 1979 zorganizował filię Banco de Mexico we Francji i kierował nią przez kilka lat. Po przejściu na emeryturę, mieszkał w Samoreau pod Paryżem i na zmianę w Meksyku. – Za informacje na temat Henryka Stebelskiego dziękujemy panu dr Krzysztofowi Smolanie z Instytutu Studiów Iberyjskich i Iberoamerykańskich Uniwersytetu Warszawskiego.