(1905–1982), pseud. „Wiesław”; działacz komunistyczny; w latach 1943–1948 I sekretarz KC PPR, odsunięty od władzy za „odchylenia prawicowo-nacjonalistyczne”, następnie więziony od sierpnia 1951 r. do kwietnia 1956 r.; w latach 1956–1970 I sekretarz KC PZPR, jednocześnie w latach 1957–1971 członek Rady Państwa. 24 października 1956 r. na wiecu ludności Warszawy na Placu Defilad wygłosił słynne przemówienie, zyskując sympatię i budząc nadzieję na demokratyzację życia społeczno-politycznego.