(1831–1890) – serdeczna przyjaciółka Elizy Orzeszkowej z okresu jej małżeństwa i pobytu w mężowskim Ludwinowie na Polesiu. Stefania i Jan Żukowie gospodarowali w majątku Popina, leżącym w pobliżu dworu Orzeszków. Elizę i Stefanię połączyło życie towarzyskie, ale przede wszystkim zainteresowania czytelnicze i rozmowy, a potem wspólna służba dla sprawy narodowej podczas powstania styczniowego. To im obu Romuald Traugutt zlecił zadanie zorganizowania pomocniczego „legioniku” kobiecego, co wiele lat później Orzeszkowa upamiętniła w opowiadaniu Oni (z cyklu Gloria victis). Panie z „legioniku” szyły konfederatki i ubrania dla powstańców, szykowały opatrunki oraz dostarczały żywność i pocztę do oddziałów. Zachował się nagrobek obojga małżonków Żuków w Popinie Nowej (rejon drohiczyński, obwód brzeski, Białoruś), odnowiony w 2019 r. Na bocznych stronach cokołu nagrobka Stefanii widnieją napisy: „Dobra Pani” i „Opiekunka biednych”. Zob. też: E. Orzeszkowa, Pamiętnik, [w:] taż, O sobie…, wstęp Julian Krzyżanowski, Warszawa 1974, s. 44 i 47.