Grochowy wianek – „czyli z pustych uwity grochowin, oznaczał odprawę dla zalotnika, płonność jego zamiarów. Młodzianowi, za którego wydać panny nie chciano, dawano to do zrozumienia grzecznym sposobem przez podanie na obiad czarnej polewki (na Żmudzi potrawy grochowej „szupienie”), postawienie na stół arbuza lub ukazanie wieńca z grochowin”. Wieniec, wianki, [hasło w:] Zygmunt Gloger, Encyklopedia staropolska ilustrowana, t. 4, Warszawa 1903, s. 880–881.