(1892-1993), pochodził ze spolonizowanej rodziny żydowskiej (wyznającej katolicyzm), która we Lwowie prowadziła skład fortepianów. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w Galicyjskim Towarzystwie Muzycznym we Lwowie, a w wieku 7 lat wyjechał do Wiednia, gdzie uczył się u Teodora Leszetyckiego. W 1901 debiutował w Warszawie, grając koncert fortepianowy Beethovena; jako dziecko odbył tournée po Europie i Stanach Zjednoczonych. W 1911-1914 zaprzestał koncertowania i studiował w Paryżu literaturę, filozofię i historię sztuki. Po I wojnie światowej zamieszkał w Mediolanie. W 1940 przeniósł się do Nowego Jorku. Od 1942 był profesorem gry fortepianowej w Curtis Institute of Music w Filadelfii; wybitny odtwórca klasyków (miał w repertuarze wszystkie utwory fortepianowe L. van Beethovena) i kameralista. W 1962 w Zermatt (Szwajcaria) odbył się festiwal poświęcony Horszowskiemu. W 1990 (w wieku 98 lat) wystąpił z recitalem w Carnegie Hall w Nowym Jorku.