(1912–2002), dziennikarz, publicysta, działacz społeczny, brat Kazimierza Grocholskiego. Ukończył prawo na UW oraz Szkołę Nauk Politycznych i Społecznych; jako student działał w organizacji Stowarzyszenie Katolickie Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie”. W latach 1938–1940 był pracownikiem Konsulatu Generalnego RP w Marsylii. W czasie II wojny światowej został mianowany oficerem granicznym w Marsylii. W 1940 r. był dowódcą plutonu i oficerem oświatowym w 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich w Szkocji, w latach 1940–1945 w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, od 1941 r. w oddziale specjalnym Sztabu Naczelnego Wodza. W 1945 r. został konsulem RP w Dublinie. Po wojnie na emigracji w Anglii i w Belgii. Sekretarz oraz wiceprezes Zjednoczenia Polskiego w Wielkiej Brytanii (1947–1951). W 1946 r. należał do współzałożycieli Polskiego Ruchu Niepodległościowego „Niepodległość i Demokracja”, w którym w latach 1946–1970 pełnił funkcję wiceprezesa, członka Rady Naczelnej i Centralnego Komitetu PRW NiD. Od 1947 r. należał do Związku Polskich Federalistów w Londynie. W latach 1953–1959 był członkiem Rady Jedności Narodowej. W 1947 r. był współzałożycielem Polskiego Katolickiego Stowarzyszenia Uniwersyteckiego Veratis w Londynie, a w latach 1979–1989 pełnił funkcję jego prezesa. W latach 1959–1979 był redaktorem działu międzynarodowego w „Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza”, a w okresie 1975–1979 także redaktorem „Biuletynu Międzypolonijnego”. Powiernik Fundacji Veritas w Londynie (przewodniczący 1979–1989), członek międzynarodowego zarządu Pax Romana we Fryburgu. Od 1989 r. należał do Polskiej Rady Ruchu Europejskiego, w 1999 r. został członkiem Narodowej Rady Integracji Europejskiej przy premierze RP.