(1890–1969), krytyk i teoretyk sztuki. Był jednym z najbardziej cenionych teoretyków sztuki w Hiszpanii. Urodził się w Samborze, w rodzinie ziemiańskiej. W 1908 r. rozpoczął studia na uniwersytecie we Lwowie, w latach 1910–1912 studiował na Wydziale Filozoficznym UJ. W 1912 r. wyjechał do Paryża i związał się z Towarzystwem Artystów Polskich; przyjaźnił się blisko z Mojżeszem Kislingiem, Janem Wacławem Zawadowskim, Tadeuszem Makowskim; pisywał recenzje z paryskich wystaw do czasopisma „Sztuka”. Po wybuchu I wojny światowej jako poddany austro-węgierski został na osiem miesięcy internowany; po uwolnieniu wyjechał w 1915 r. do Madrytu; początkowo utrzymywał się z nauki języków i tłumaczeń. Związał się ze środowiskiem hiszpańskich modernistów, pisywał do miesięcznika „Cervantes”, najwcześniejszego organu ruchu ultraistycznego, a później w piśmie „Ultra”. W 1920 r. debiutował jako malarz w Pierwszym Salonie Jesiennym w Madrycie, obok Władysława Jahla. W 1921 r. w Paryżu wystawiał obrazy oraz pisywał teksty do katalogów wystaw, a w 1922 r. wziął udział w Międzynarodowym Kongresie Awangardy. Po powrocie do Madrytu należał do elity intelektualnej tego miasta, prowadził wykłady w Muzeum Sztuki Nowoczesnej, zajmował się przekładami (tłumaczył m.in. Tadeusza Peipera). W 1926 r. ożenił się ze Szwedką, Sonją Pauliną Wilson. W 1928 r. został attaché konsularnym w poselstwie polskim w Madrycie. W latach 1931–1933 przebywał z rodziną w Szwecji. Po powrocie do Madrytu wznowił działalność wykładową i publicystyczną. Od 1934 r. był attaché tytularnym poselstwa polskiego w Lizbonie; tu po wybuchu II wojny światowej m.in. pomagał wybitnej przedstawicielce polskiego konstruktywizmy Teresie Żarnowertównie, z pochodzenia Żydówce, w jej wyjeździe do Stanów Zjednoczonych. W lipcu 1941 r. wyjechał z Lizbony do Montrealu, gdzie pracował w konsulacie RP. Po wojnie, w 1945 r., stracił obywatelstwo polskie, pozostał na emigracji. Na początku lat pięćdziesiątych pracował jako sekretarz konsulatu Wenezueli w San Francisco, później jako intendent w rejsach handlowych do Casablanki i Vancouver. W 1955 r. przeniósł się z rodziną do Szwecji, do rodzinnego miasta żony – Karslhamn; zajmował się tu studiami nad filozofią Kanta. Zob. P. Rypson, Marjan [!] Paszkiewicz, krytyk zapomniany, „Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie” 2017, Nowa Seria, t. 5, s. 271–303.