(1906–1983), pisarz rosyjski. Jego ojciec był z pochodzenia Grekiem, matka Ukrainką. W 1929 r. ukończył studia na Wydziale Historyczno-Filozoficznym uniwersytetu w Rostowie nad Donem. Pracował w wydawnictwie publikującym literaturę piękną; interesował się literaturą zachodnioeuropejską, debiutował książką Sowriemiennyje inostrannyje pisatieli (1929). W 1941 r. został skierowany na front jako korespondent gazety armijnej w stopniu kapitana, uczestniczył m.in. w bitwie pod Stalingradem, gdzie dwukrotnie był ciężko ranny. Po wojnie zajmował się głównie przekładami literackimi z języków białoruskiego i ukraińskiego na rosyjski. W latach 1962–1963 był represjonowany (m.in. przymusowo leczony w szpitalu psychiatrycznym). W 1965 r. emigrował do RFN, publikował głównie we Frankfurcie nad Menem; później zamieszkał w Szwajcarii. Autor autobiograficznych opowiadań Pałata nr 7 (1966), trylogii powieściowej Kombinat nasłażdienij (1967) i kilku tomów z planowanego wielotomowego cyklu Riskowannaja żyznʹ Walentina Ałmazowa (m.in. t. 1 – 1970, t. 3 – 1981), w którym zawarł totalną krytykę życia społeczno-politycznego w ZSRS w okresie stalinowskim i późniejszym. Był poliglotą, znał angielski, niemiecki, hiszpański i polski.