(1918–2004), duchowny katolicki. W 1935 r. wstąpił do seminarium w Pelplinie. Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się na ochotnika do wojska, służył w 67 Pułku Piechoty. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niewoli, przebywał w obozach w Buchenwaldzie i Bergen-Belsen. Po wojnie ukończył w Paryżu studia teologiczne i po powrocie do Polski przyjął święcenia kapłańskie, po czym został skierowany na dalsze studia prawnicze do Paryża, następnie do Rzymu, gdzie w 1953 r. obronił doktorat. Pozostał w Rzymie, gdyż władze PRL-u odmówiły mu wizy powrotnej. Pracował w Trybunałach Stolicy Apostolskiej, brał udział w przygotowaniach do soboru watykańskiego II. Przez kilka lat pełnił funkcję prezesa powołanej w 1944 r. Fundacji Rzymskiej im. Margrabiny J.S. Umiastowskiej, służąc pomocą wielu Polakom, emigrantom i przybywającym z kraju na studia do Włoch. Później wyjechał do Kanady, gdzie pracował w parafii francuskiej w Zenon Park i w polskiej parafii w Prince Albert; zajmował się też działalnością charytatywną wśród rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej, organizując im pracę i pomoc medyczną. W 2003 r. wrócił do Polski. Zob. Abo [właśc. A. Boniecki], Śmierć przyjaciela, „Tygodnik Powszechny” 2004, nr 23.