(1923–2017), profesor medycyny, specjalistka w dziedzinie ortodoncji. Urodziła się we Lwowie. W czasie II wojny światowej była w Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej (w 1992 r. otrzymała Krzyż Armii Krajowej za działalność podziemną w latach 1940–1945, a 2001 r. nominację na porucznika Polskich Sił Zbrojnych). W 1949 r. ukończyła studia na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu, a w 1951 r. uzyskała doktorat z zakresu medycyny dentystycznej, w 1966 r. uzyskała stopień docenta, w 1980 r. tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1991 r. tytuł profesora zwyczajnego. Przez wiele lat pełniła różne kierownicze funkcje w Akademii Medycznej w Poznaniu; przewodniczyła poznańskiemu oddziałowi Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego, otrzymała honorowe członkostwo Francuskiego Towarzystwa Stomatologicznego. Odbyła staże naukowe w Berlinie, Jenie, Bratysławie, Paryżu; była stypendystką Sorbony. W 1966 r. jako jedyna Polka została zaproszona do udziału w posiedzeniu Okrągłego Stołu w Rzymie, które miały zaowocować ujednoliconą ogólnoeuropejską diagnostyką ortodontyczną. Współpracowała z ośrodkami naukowymi w Niemczech, Portugalii, Rumunii, Włoszech i Francji. Brała udział w misji ONZ w Nigerii pod hasłem „Ratowanie zdrowia III świata”. Za działalność naukową i dydaktyczną otrzymała liczne odznaczenia, nagrody i wyróżnienia.