(1892–1964), etnograf i socjolog. W latach 1912–1913 studiował etnografię w École des Hautes Études w Paryżu, w 1914 r. doktoryzował się na UJ, a w 1918 r. otrzymał tamże stanowisko docenta etnologii. W latach 1919–1925 jako profesor nadzwyczajny i jednocześnie dyrektor Instytutu Etnologii Uniwersytetu Poznańskiego kierował Katedrą Etnologii i Folkloru. Od 1925 r. był profesorem zwyczajnym i kierownikiem Katedry Etnologii i Socjologii UJ. W latach 1926–1932 pełnił funkcję sekretarza Komisji Etnograficznej PAU. Od 1934 r. prowadził wykłady z socjologii i polskiej kultury ludowej na UW, kierując jednocześnie Katedrą Socjologii (do 1948 r.). W latach 1934–1936 pełnił funkcję kierownika Departamentu Szkolnictwa Wyższego Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W czasie okupacji niemieckiej był kilka miesięcy więziony na Pawiaku; brał udział w tajnym nauczaniu uniwersyteckim. W ostatnich latach życia ciężko chorował; oficjalnie przeszedł na emeryturę rok przed śmiercią. Zmarł 18 listopada 1964 r.