Instytucja założoną w 1919 r., która z biegiem czasu zgromadziła ogromne archiwum dotyczące Herberta C. Hoovera (1874– 1964; w latach 1929–1933 prezydenta Stanów Zjednoczonych z ramienia Partii Republikańskiej, szczególnie zasłużonego dla pomocy Polsce po odzyskaniu niepodległości) oraz archiwa na temat I i II wojny światowej; znaczną część archiwów instytutu stanowią materiały dotyczące historii Polski. O ówczesnej misji Karskiego w Europie czytamy w książce: E.Th. Wood, S.M. Jankowski, Karski. Opowieść o emisariuszu, wstęp E. Wiesel, przekł. J. Pawlikowska-Czubak, J. Piekło, P. Pieńkowski, Kraków–Oświęcim 1996, s. 300–301: „W maju 1945 roku skontaktował się z nim [tj. z Karskim] Hugh Wilson, emerytowany ambasador amerykański w Niemczech, który w czasie wojny znalazł zajęcie w Departamencie Zadań Strategicznych. Wilson chciał zwerbować Jana do realizacji pomysłu byłego prezydenta USA – Herberta Hoovera. Zdawał on sobie sprawę z tego, że kraje «oswobodzone» przez Armię Czerwoną prawdopodobnie długo jeszcze pozostaną pod jej kontrolą, co pozwoli na zafałszowanie wojennego rozdziału ich historii. Istniało niebezpieczeństwo, że materiały dokumentujące prawdziwe dzieje rządów emigracyjnych i ruchu oporu mogą zniknąć przez niedopatrzenie czy nawet celowe działanie. Nie było sposobu, aby materiały te bezpiecznie przechowywać na terytorium krajów «wyzwolonych» przez wojska sowieckie, jednak każdy z tych krajów miał swój emigracyjny rząd rezydujący w Londynie oraz konsulaty i ambasady na całym świecie; tam przechowywano kopie najważniejszych dokumentów. Hoover pragnął, aby dokumenty te zostały zebrane i umieszczone w bezpiecznym miejscu, w Instytucie Hoovera ds. Wojny, Rewolucji i Pokoju przy Uniwersytecie Stanford w Palo Alto, w Kalifornii. W czasie spotkania Hoover przekonał Karskiego do swojego pomysłu. «Z historycznego punktu widzenia zabranie tych materiałów jest dla nas bardzo ważne», napisał Jan do swoich przełożonych w Londynie i poprosił o zgodę na podróż i na wysłanie do Kalifornii dokumentów z polskich placówek m.in. w Londynie, Paryżu i Rzymie. Spodziewając się zgody, rozpoczął przygotowania do czteromiesięcznej wizyty w Europie, która miała rozpocząć się w lipcu. Wyprawa zakończyła się sukcesem. Od przedstawicieli rządu RP na uchodźstwie otrzymał Karski większość dokumentów, jakie chciał otrzymać. Udało mu się uzyskać materiały od rozsianych po całej Europie placówek estońskich i łotewskich, a odmawiający współpracy przedstawiciele Litwy na emigracji stwierdzili, że chętnie przekażą dokumenty do Instytutu Hoovera, ale nie przez Polaka”. Zob. też W. Stępniak, Archiwalia polskie w zbiorach Instytutu Hoovera Uniwersytetu Stanforda, Warszawa 1997; M. Siekierski, Zarys historii polskich zbiorów Biblioteki i Archiwum Instytutu Hoovera w Kalifornii, „Z Badań nad Książką i Księgozbiorami Historycznymi” 2017, tom specjalny, s. 547–556; J. Karski, M. Wierzyński, Emisariusz własnymi słowami. Zapis rozmów przeprowadzonych w latach 1995–1997 w Waszyngtonie emitowanych w Głosie Ameryki (Warszawa 2013), tu rozdział Bidule z Europy Wschodniej.