(1900–1984), dziennikarz. Pochodził z herbowej rodziny łotewskiej; w późniejszym okresie zmienił nazwisko na De La Grande. W latach dwudziestych był reporterem „Kuriera Polskiego” i w okresie 1923–1925 współpracownikiem „Rzeczpospolitej”, kierowanej wówczas przez Sylwina Strakacza, z którym był zaprzyjaźniony i przez którego w 1929 r. poznał Ignacego Jana Paderewskie- go; od tej pory wypełniał różne zadania jako pomocnik Strakacza, potem osobisty sekretarz Paderewskiego. Był wieloletnim oficerem prasowym oraz do spraw kulturalno-rozrywkowych na polskich pasażerskich transatlantykach Gdynia America Line; pracował w British Broadcasting Corporation, a w 1940 r. był w Paryżu łącznikiem dla prasy amerykańskiej przy gen. Władysławie Sikorskim. W czerwcu 1940 r. współorganizował wyjazd Paderewskiego z Europy do Stanów Zjednoczonych, który miał go uchronić przed uwięzieniem przez hitlerowskie Niemcy (zob. M. Patkowski, Kryptonim „Paderewski”, Łomianki 2013). Po śmierci Paderewskiego w 1941 r. pozostał współpracownikiem Strakacza, mianowanego konsulem generalnym w Nowym Jorku. Po wojnie mieszkał m.in. w Dallas, gdzie pracował jako kelner w polsko-francuskiej restauracji Old Warsaw.