(1927–2016), przed wojną był członkiem harcerstwa, a po wybuchu wojny wstąpił do Grup Szturmowych Szarych Szeregów i brał udział w akcjach małego sabotażu. Był członkiem Batalionów „Zośka” i „Parasol”. W powstaniu warszawskim walczył na Woli i na Starym Mieście jako żołnierz Batalionu „Pięść” Zgrupowania „Radosław”, a po przejściu kanałami do Śródmieścia w plutonie osłony Komendy Głównej AK. Po upadku powstania dostał się do niewoli; przebywał najpierw w Stalagu 344 w Łambinowicach (Lamsdorf), później w Stalagu VII-A w Moosburgu, skąd wyzwoliły go wojska amerykańskie. Po wojnie w Londynie, w ramach Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia ubiegał się o przyjęcie na studia. W 1948 r. wrócił do Polski i podjął pracę w spółdzielni budowlanej. Działał w środowiskach kombatanckich, pełniąc m.in. funkcję prezesa Środowiska Batalionu Parasol. Jego pasją było myślistwo; w latach 90. XX w. był przewodniczącym Zarządu Głównego Polskiego Związku Łowieckiego, należał też do założycieli Klubu Świętego Huberta.