(1887-1948), lekarz, pułkownik Wojska Polskiego. W latach 1922-1939 pełnił funkcję ordynatora Oddziału Neurologicznego Państwowego Szpitala Powszechnego we Lwowie. Od 1930 do 1935 r. był posłem na sejm, a od 1935 do 1938 senatorem. We wrześniu 1939 r. został komendantem szpitala wojennego zorganizowanego na Politechnice Lwowskiej, następnie zaangażował się w pracę konspiracyjną, wszedł w skład Rady Narodowej we Lwowie. W marcu 1940 r. został aresztowany przez NKWD; zwolniony w lipcu. W 1941 r. przedostał się do Warszawy, gdzie pracował jako lekarz; w 1943 r. został ordynatorem oddziału neurologicznego Szpitala Przemienienia Pańskiego. Ponownie został aresztowany w maju 1943, więziony początkowo na Pawiaku w Warszawie, następnie przy ul. Łąckiego we Lwowie; zwolniony w grudniu 1943. Wykładał na tajnym Wydziale Lekarskim. Wziął udział w powstaniu warszawskim. Po zakończeniu wojny współorganizował Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1944-1945 pełnił funkcję prodziekana. Jego żoną była Gabriela z Montwiłłów (1882–1966), z którą miał dwóch synów: Aleksandra (1914–1962), Romana (1918–2005), profesora Akademii Ekonomicznej w Krakowie, i córki bliźniaczki: Wandę z męża Siekierską i Ewę (ur. 1922).