(1861–1951), działaczka społeczna i charytatywna. W 1886 r. wyszła za mąż za Kazimierza Sobańskiego (1859–1909), właściciela ziemskiego, numizmatyka. W latach 1910–1915 udzielała się w Warszawskim Związku Stowarzyszenia Spożywców „Społem”, gdzie w 1912 r. poznała ją Dąbrowska. W swoim mieszkaniu przy ul. Kredytowej 3 w Warszawie stworzyła salon literackoartystyczny. Podczas I wojny światowej organizowała opiekę nad polskimi jeńcami i uchodźcami z Rosji. W 1915 r. zamieszkała w Pietrogrodzie (Petersburg), rok później została na krótko uwięziona przez władze carskie. W 1918 r. wróciła do Warszawy; była wiceprezeską warszawskiego oddziału Narodowej Organizacji Kobiet, od 1921 r. współdziałała w założeniu i prowadzeniu taniej kuchni dla niezamożnej inteligencji warszawskiej w Al. Jerozolimskich 43. W czasie II wojny światowej ukrywała poszukiwanego przez Gestapo kuzyna, Szymona Karskiego, organizowała również spotkania towarzysko-literackie. Po powstaniu warszawskim zamieszkała w Skierniewicach, skąd w 1946 r. przeniosła się do Warszawy. Nie mając środków do życia ani własnego mieszkania (zostało spalone podczas powstania warszawskiego), ostatnie lata życia spędziła u Sióstr Felicjanek przy ul. 6 Sierpnia, w przytułku fundacji jej teścia, Feliksa Sobańskiego.