(1898–2002), historyczka i historyczka sztuki, działaczka Polonii we Włoszech. Studiowała historie sztuki, w 1926 r. uzyskała doktorat na Uniwersytecie Wiedeńskim, habilitowała się w 1935 r. na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, po czym pracowała jako docent i kierownik katedry sztuki na tamtejszym Wydziale Humanistycznym. Odbyła wiele wyjazdów naukowych do Anglii i Holandii. Od 1933 r. administrowała także dobrami rodzinnymi w Małopolsce Wschodniej. Po wybuchu II wojny światowej pozostała we Lwowie; zagrożona aresztowaniem przez NKWD, przeszła w maju 1940 r. na ziemie okupowane przez Niemcy. Brała udział w działalności konspiracyjnej, była żołnierzem AK, w stałym kontakcie z arcybiskupem Adamem Sapiehą współpracowała z Radą Główną Opiekuńczą. Aresztowana przez Gestapo w 1942 r., została wysłana do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück; zwolniono ją w kwietniu 1945 r. po interwencji Carla J. Burchardta, prezesa Międzynarodowego Czerwonego Krzyża. Po wojnie osiadła we Włoszech. Krótko pracowała jako oficer prasowy 2. Korpusu Polskiego. W 1945 r. należała do współzałożycieli Polskiego Instytutu Historycznego w Rzymie (w znacznej części go sfinansowała, została jego dyrektorem). Założyła Fundusz im. Karola Lanckorońskiego (swego ojca), od 1967 r. działający pod nazwą Fundacja Lanckorońskich z Brzezia, z siedzibą we Fryburgu i w Londynie, wspierający polskie życie naukowe na emigracji i w kraju. Kontynuowała też pracę naukową. W 1990 r. została członkiem PAU; otrzymała doktoraty honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego (1983), Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie (1988) i Uniwersytetu Wrocławskiego (1990). W 1994 r. ofiarowała Polsce kolekcję dzieł sztuki zgromadzoną przez jej ojca w Wiedniu. Przeżycia wojenne opisała w książce Wspomnienia wojenne 22 IX 1939 – 5 IV 1945 (Kraków 2001), nominowanej do Nagrody Literackiej Nike 2002.