(1890–1951), lekarz, specjalista w zakresie chorób wewnętrznych i zakaźnych, profesor Akademii Medycznej w Łodzi. Studiował w Berlinie i Fryburgu. W czasie I wojny światowej służył w armii carskiej jako lekarz polowy. W okresie międzywojennym łączył pracę w Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego z wolontariatem w szpitalu na Czystem w Warszawie i w Państwowym Zakładzie Higieny. Po wybuchu II wojny światowej przedarł się do Lwowa, gdzie początkowo był ordynatorem w sowieckim szpitalu polowym, potem ordynatorem w szpitalu żydowskim. Wiosną 1942 r. przedostał się nielegalnie do getta w Warszawie, gdzie przebywała jego rodzina, i ochotniczo podjął w szpitalu getta obowiązki konsultanta internistycznego; brał także udział w tajnych szkoleniach dla lekarzy i studentów medycyny. Jesienią 1942 r. wraz z córkami zbiegł z getta i ukrywając się pod przybranym nazwiskiem, pracował jako pielęgniarz i lekarz; brał udział w pracy konspiracyjnej. Po wojnie pracował naukowo na Akademii Medycznej w Łodzi. W młodości bezskutecznie starał się o rękę Stefanii Marchewianki (1894–1991), późniejszej żony Juliana Tuwima.