Mesje Rolas
Postać z dramatu Łóżko.
Dyrektor hotelu, człowiek raczej dzisiejszy, o lekko nadwyrężonej równowadze psychicznej. Dziwak pozbawiony inicjatywy, pamiętający dawne prosperity hotelu. Fantasta.
Fragmenty z tym bytem 11
Szablony użycia 355
- … ktoś jedzie?
- … Że ja nie wyjechałem?
- …. Do sądu?! Proszę, proszę… (z powątpiewaniem kręcąc głową) Cóż za pewność siebie! Jest pan taki pewny, że pan stąd wyjedzie?
- …. Pora wstawać, panowie .…
- ….Rolas!
- …Dostaje pan za to pensję? Nauczycielski grosz?
- …Milczeć, nie przezywać przerywać! Adam i Ewa dostali się tu, gdyż są przyczynkiem wszystkiego złego. Wprawdzie stolarz niepotrzebnie się tu zaplątał, ale jak jest, to niech będzie. Oduczy się pić na przyszłość. (stolarz zaczyna płakać) Pozostaje mi więc życzyć państwu wszystkiego dobrego. (do Hrabiego, Rycerza i Cesarza) Aha! A zabicie Madame Kristiny krzesłem traktowane przez Was jako Katharsis? Przecież, gdyby to zaistniało naprawdę bylibyście mordercami! I to przez jakieś tam nieobudzenie was! Fe! I
- …Siła wiatru?
- …To pan nie wyjechał?
- …Z chłopa?
- (bezczelnie) Niby za co? Hę!
- (budząc się z zamyślenia) Meldować jak spadnie na ziemię.
- (cicho) Zaglądał pan do pokoju 103?
- (do Adama) Nie trzeba. Spóźnił się pan.
- (do Cesarza i Hrabiego Felixa) Nic nie rozumiem. Dobrze, że w poprzednim wcieleniu ten drab nie był owczarkiem, bo pilnowałby poprzednie baranie wcielenie dyrektora.
- (do Cesarza) Do obiadu?
- (do Cesarza) Swoje cesarstwo może pan na nim oprzeć. Gorzej takim facetem podpierać hotel.
- (do Draba I-go) Pomimo żeś w stroju Hrabiego, to nic nie zmądrzałeś. Nie oto mi chodzi. Dajcie mu koniaku.
- (do Draba III) … Cicho.
- (do Draba III) Możesz być dumny. Starzec sam cię się wpakował.
- (do Draba III) No to skocz po młotek.
- (do Drabów) Brać go!
- (do Drabów) Mówię, milczeć! (ironicznie) Te wasze pogańskie wierzenia!… (do starca, częstując go cygarem) …Starzec pali?
- (do Drabów) Pomóżcie im.
- (do Hrabiego, Cesarza i Rycerza) No to może panowie, wezmą się do tego łóżka.
- (do Madame Kristiny) Pani wybaczy. Każdemu może się zdarzyć.
- (do pozostałych) (wstaje od stołu) Ja was nauczę! Widzę, że wykorzystujecie moją naiwność, moje dobre serce i staracie mi się wskoczyć na głowę. Gdyby nie ja, umarlibyście w nędzy, nie mówiąc o twórczości. Dziecinniejcie, roztkliwiacie się nad sobą, objawy destruktywne…
- (do przybyszy, jednocześnie chowając broń do tylnej kieszeni spodni) No tak! Usiłowaliście nas przestraszyć. Jak się domyślam, państwo Adam i Ewa. Czy tak? (do stolarza) A pan kto?
- (do reżysera) Panie reżyserze, to zabronione, aby sufler zadawał tego rodzaju pytania: „to pan nie wyjechał, mój panie?”
- (do Rycerza) Dostaniesz pan miseczkę na wodę.
- (do Rycerza) Pan widzę, że zbyt się nad sobą roztkliwia. Pan zapomina, że to 20 wiek!
- (do rycerza) Rycerzu! Oczywiście Madame Kristina!?
- (do Rycerza) To może pan wyjdzie jednak na dach?
- (do siebie) … Wiadomo…
- (do siebie) Nie wiem, co się ze mną dzieje, ale ja też chcę do mamy! Jakieś dziwne, bliżej nieokreślone uczucie: ucisk w gardle, i chęć dotknięcia rąk matczynych! Żeby się gdzieś schronić, przytulić do piersi, possać…
- (do sprzątających) Długo jeszcze?
- (do sprzątających) Szybciej, panowie, szybciej!
- (do starca) Madame Kristina miała ojca obudzić? Zaraz… zaraz… (wyciąga z portfela fotografię) Ta? Czy to ta, co na fotografii?
- (do starca) On mówi, że starzec spóźnił się na koniec świata. Całkiem wesoły skandal! Przespał i obudził się w XX w. naszej Ery!
- (do stojących przy łóżku) No to może panowie wezmą się za to łóżko? Niedługo inspekcja przyjeżdża. (wskazuje na Drabów) Drabowie się już przebrali i świecą galonami. Należał im się ten awans. Tyle lat pracy bez hotelowych gości.
- (do Suflera, wskazując na Hrabiego) To ja mam w tekście, że on nie wyjechał?
- (dobitnie) My się też cywilizujemy, proszę państwa…
- (dobitnie) Tak. To piekło. Daliście się państwo nabrać. Proroczy Wasz sen był waszą rzeczywistością, a to wszystko fikcja. Wymysł djabła. Piekielna inscenizacja, że tak powiem. Zresztą cudowny pomysł tej pani
- (groźnie do Draba) Idź po zbroję, mówię!
- (groźnie do Drabów) Co to za kawały?
- (groźnie wstając) Na klęczki!
- (groźnie) Kto przykleił?
- (groźnie) Powiedziałem! Już! (tupie ze złością)
- (jakby nie słysząc Draba I, stara się powrócić do równowagi, przez chwilę balansuje) …Jest to prosto nieprawdopodobne! Łóżko to oglądało, moi zacni panowie, tyły i przodki najświetniejszych osób…
- (jakby nie słysząc Draba I, stara się powrócić do równowagi, przez chwilę balansuje)… Jest to wprost nieprawdopodobne! To łóżko oglądało, moi zacni panowie, tyły i przódki najświetniejszych osób… (szuranie nóg, usłużna uwaga stojących w głębi sceny Drabów) …Na tym łóżku pani Wu oddała hołd swemu monarsze, panu Es. SłużyłoaRęczna korekta czarnym długopisem monarszeCzarnym długopisem jak umiałoaRęczna korekta czarnym długopisem hm (Przepraszam za dygresję) Na tym łóżku zacny monarcha Es oddał, to co miał,
- (jakby tego nie słysząc, siada za biurkiem eczkiem) A więc do mojej opowieści dodam wam jeszcze moi panowie pewnego kozaka, który wziął brankę właśnie – z tego łóżka. Wpadł do hotelu wprost z dansingu, jeszcze był we fraku i zziajany, zmusił windziarza, by mu służył za konia, przecwałował hotelowymi korytarzami… wpadł do pokoju Nr. 234 i z okrzykiem uhyyyy dopadł piersi naszej klientki (do siebie: nie sądzę, aby zwietrzył tam kumys…) …Wziął klientkę do niewoli. Przerzucił ją potem przez plecy stojącemu na
- (jakby tego nie słysząc, siada za biurkiem) … A więc do mojej opowieści dodam wam jeszcze, moi panowie, pewnego kozaka, który wziął brankę właśnie – z tego łóżka. Wpadł do hotelu wprost z dansingu, jeszcze był we fraku i zziajany, zmusił windziarza, by mu służył za konia, przecwałował hotelowymi korytarzami… wpadł do pokoju Nr 234 i z okrzykiem uhyyyyy dopadł piersi naszej klientki (do siebie: nie sądzę, aby zwietrzył tam kumys…) …Wziął klientkę do niewoli. Przerzucił ją potem przez plecy stojącemu na czwor
- (jakby zdziwiony) Baba? W kadzi? A to dobre… Myślałem, że w Kadzi ogórki.
- (krzycząc) A nikt tam z daleka nie jedzie?
- (Milczy. Nerwowo rozgląda się)
- (nadsłuchując) Zdaje się, że ktoś idzie.
- (nagle zainteresowany) Mówi pan, że w hotelu?
- (nagle, beczy jak owca)
- (napastliwie) Rozchodowywał pan, czy nie?
- (nieruchomo) A może ktoś jednak przyjdzie? Jakiś zbłąkany, szukający kresu swej drogi.
- (niespodziewanie) Panowie, ja chcę do mamy…
- (obrażony) Ca-b, przez be , proszę pana. A to różnica.
- (oburzony) Na taki deszcz!
- (oburzony) Oczywiście, że nie. Milczeć i nie gadać!
- (odchodząc na bok, mówi do siebie) Nie wiem, co się ze mną dzieje, doprawdy! Widzą oczy mojej matki, jej pierś białą i zwiewną. (reflektuje się) Nie, pierś nie może być zwiewna. Pierś białą i cielistą, to oczywiste.
- (odrywając się od rachunków) Pan zwarjował?
- (odwracając się i spoglądając w sufit) …Przydałoby się tu posprzątać…
- (patrząc na zegarek) …. Pora wstawać, panowie.
- (patrząc na zegarek) To co? Czy bezzębny starzec będzie pracować na życie?
- (Po chwili: zdziwiony – patrząc) Co pan tak chodzisz?
- (po chwili) Kiedy umarł?
- (po włos ku) Si.
- (podchodząc do Cesarza) Okno jest pozorem. Za nim nie ma nic. Jest tylko pustka.
- (podpowiada szeptem) … Madame Kristinę…
- (pojednawczo) No to może pan weźmiesz się do roboty. My tak gadu, gadu, a czas ucieka. Trzeba kończyć z tym łóżkiem. Może ktoś jednak przyjedzie.
- (powołując się na publiczność) Wszyscy przecież słyszą.
- (powtarza głośno) Nie pan. Ale, że on nie wyjechał! do cholery!
- (przedstawiając ich) A to – Draby! Poczciwi, tylko niezbyt mądrzy. Do szkół nie chodzili.
- (przestraszony) Aaaaaaa! Przekleństwo!
- (przez chwilę milczy, bada sobie puls, przykłada rękę do serca) Wybaczam panu. Ja też chcę do mamy. (podnosi z klęczek hrabiego) Niech pan już wreszcie wstanie!
- (puszczony przez Cesarza otrząsa się i poprawia żakiet) Tak. Rzeczywiście nie lubię takich żartów. Pan jest schizofrenikiem. Pan mnie obraża, dotyka i fizycznie i moralnie! Ten hotel ma tradycje, proszę pana. Ja nie pozwolę się byle…
- (roztargniony) Jak spadł, to jak może wisieć na ścianie?
- (sardonicznie się śmiejąc ) Przewidziałem tę rewolucję! Widzę, że służba hotelowa jest XXXXXXXXXXXXXX niezdyscyplinowana. Jakieś fermenty, aluzje, obrazy! Musicie się uodpornić. Albo asymilacja czyli bagno, albo uodpornienie, czyli pływanie po bagnie.
- (ścieląc łóżko) Pan coś mówił?
- (serio) Oni nie żartują.
- (skłaniając ze smutkiem głowę) Nie żyje.
- (śmiejąc się zimno i otrzepując pyłek z klapy) Panowie chyba przed pójściem spać zbyt dużo myśleli o zemście na biednej Madame Kristinie? (podnosząc oczy do nieba) Na tym łóżku ludziom zawsze śnią się rzeczy conajmniej… dziwne.
- (spokojnie) Pora wstawać, panowie. Już świta. Kury w restauracji pieją. I proszę nie niszczyć mi mebelków, bo dopiszę do rachunku.
- (starając się uwolnić – z wyrzutem mówi) …Ależ, Krystyno!
- (szarmancko) Jestem Rolas.
- (szeptem) Nigdy!
- (tajemniczo) Nie kto, a co. Łóżko nie puszcza.
- (triumfująco) Właśnie!
- (upominając) A pan nie podał tego w aktach personalnych. Mogą być zawodowe nieprzyjemności.
- (uśmiechając się) Mieczem możesz pan trzepać pościel.
- (w ciemności, spokojnym rzeczowym głosem) …Zapalić światło!!
- (w roztargnieniu) Samo?
- (w roztargnieniu) Ściągnąć żagle. Jaki kurs?
- (w roztargnieniu) Zmienić powłoczki.
- (wskazując na stojących przy ścianie: Hrabiego, Cesarza i Rycerza) A tam Hrabia, Cesarz i Rycerz! To znaczy byli nimi. Bo teraz nastąpiła taka mała zamiana ról. Jak w życiu.
- (wskazuje na arystokratów w nocnych koszulach) Oni także pochodzą z historii.
- (wychylając się przez okno) Hej tam!!!
- (wyjaśniając) Jak dobrze się pan będzie sprawował, to oddamy pana do muzeum.
- (wzdychając) … Zleciał…
- (z nadzieją) A może ktoś jednak przyjedzie? Taki deszcz. Ludzie muszą przecież gdzieś nocować?
- (z oburzeniem) Pod Picos? Fatalna nazwa.
- (z rezygnacją) Niech wyłazi. Gości nie ma.
- (z uśmiechem) (gładzi rycerza po głowie)
- (z wszechwiedzącym uśmiechem zbliża się do Madame Kristiny i całuje ją w rękę. Wszyscy patrzą na to zdziwieni)
- (z wysiłkiem) Nie. Nie pamiętam. Na pewno nie.
- (zaciekawiony – podnosi się z krzesła)
- (zaciekawiony) A baby nie chodzą za stodołę?
- (zaciekawiony) Acha! Służyliście w wojsku…?
- (zaciekawiony) Acha. Ponieśli go?
- (zaciekawiony) Jego Ekscelencja był rolnikiem?
- (zaciekawiony) Spaliło go?
- (zakładając ręce do tyłu) Oto i inspekcja!
- (zamyślony) Dokąd odszedł?
- (zamyślony) Piechotą?
- (zapala gromnicę) (Draby pochylają w milczeniu głowy)
- (zaskoczony i zdziwiony) Gdzie?! Na pych?! Przepraszam, nie dosłyszałem.
- (zbliżając się do Madame Kristiny) Kochasz mnie?
- (zdenerwowany wstaje) Panowie mnie oszukujecie! Precz mi z hotelu! Dość tej inteligenckiej gry towarzyskiej!
- (zdenerwowany) …Cesarzowi chw ytać za klapy. Ja pana… ja panu… ja pana… (wykonuje szereg zagadkowych i groźnych ruchów)
- (zdenerwowany) Co?
- (zdenerwowany) Powiedział, że nie wyjechałem.
- (zdziwiony zbliża się do łóżka) Łóżko! Może jeszcze raz!
- (zdziwiony) Hełm?
- (zdziwiony) Za co?
- (zmęczony) Przestań pan! (siada)
- (zrozpaczony) Dajcież mu kiełbasy.
- 234, to jakby tu. (śmieje się) Mówiłem panom przez „hej siup”, że ten pokój ma swoje tradycje.
- A do pokoju 201?
- A ja, poczułem dziwny zap ach trawy. I jedynie lęk, lęk przed lwem, przegonił mnie z murawy… (do Rycerza) Ten lew był do pana podobny.
- A klozet umyty?
- A kurzy nie ścierał pan?
- A nie będziesz już więcej zapominać o budzeniu?
- A nie wie pan, miluśki, w którym to pokoju wasz cesarz umarł?
- A po wcieleniu do służby wojskowej!
- A teraz ten kocyk.
- A więc starzec odmawia pracy? Bunt, tak?
- A za oknem… nikogo?
- A, to co innego niż łaskotanie. Można.
- Aaaaa! – puść!
- Acha. Pamiętam.
- Acha. Rozumiem.
- Ale nabraliśmy ich.
- Ale pan… siupał!
- Ale przez 50 lat rozchodowywał pan żarówki dla pokoju 103!!!
- Bezruch jest pozorny, bo krąży w nas krew, ruszają się nam nozdrza, a hotelowe serca biją wiecznie w naszych piersiach.
- Bierzesz pan?
- Chcesz pan ten szlauch?
- Ci ludzie starszej daty są tacy dumni! Wieka mi rzecz! Piorunochron!
- Co nie puszcza?
- Co za poświęcenie u tego człowieka!
- Cooo?!
- Cóż to da, teraz kiedy cesarstwo runęło i tam skąd on pochodzi nastała już republika?
- Czego siła?
- Duży?
- DYR. ROLAS Nie mamy doniczek z korzonkami w hotelu. Mam tylko nadwątlone korzonki nerwowe.
- DYR. ROLAS Żyje?
- Dyr. Rolas
- dyr. Rolasa
- dyr. Rolasa)
- dyrektor
- Dyrektor Rolas
- Dyrektora
- dyrektora Rolasa
- Dyszy? (zdumiony patrzy na Cesarza)
- Fakt. Mnie też coś strzyka. Jakby agrafka.
- Gdzie leje?
- Gdzie leży?
- Głośniej! To pan nie…
- groźnie Kto przykleił?
- Hm. Rozumowanie słuszne. A na roraty chodził?
- Hotel.
- I co jeszcze?
- I nic. Stać przy wejściu.
- I nikogo? (podchodząc do drzwi)
- i o bejmując hrabiego do Drabów Będziesz u nas pracować w hotelu. Niech żyje hrabia Feliks!
- I żarówek nie wkręcał pan?
- Idź pan.
- Inspekcja przyjeżdża.
- Ja nie zawiniłem. (wskazuje na suflera) To on, ten łotr. kartki poplątał. Przecież ta historia ze znalezieniem mnie w łóżku była już w I akcie!
- Ja tam wolę prowadzić hotel, panie-profesorze.
- Jak spadł, to pytam, gdzie leży?
- Jak domyślam się, położyliście się państwo w raju spać, prosząc o zbudzenie. Czy tak? (do siebie) …Naiwni…
- Jak mam to rozumieć?
- Jak nie ma gości, to wznoszę modły. W tym wypadku jednak modlę się o rozsądek dla pana. (dodaje ) I czasem za spoczynek wieczny Madame Kristiny.
- Jakże nie tykać, Kiedy Jego Cesarska Mość jest zupełnie sam jak palec. Jego pokolenie wymarło i cesarz jest pozbawiony środków do życia.
- Jego Cesarska Mość ma rację, ale któż wiedział, że Jego Cesarska Mość leży w łóżku pogrzebany i zapomniany przez wszystkich?
- Jego Cesarska Mość może służyć w hotelu w stroju cesarza, lub w stroju dragona. I tak masz mundur podobny do hotelowego boya.
- Kiedy naprawdę jest rok 1967!
- Kiedy zmieniano ostatni raz pościel w hotelu?
- Kiedy zmieniono ostatni raz w hotelu pościel?
- Kiełbasy niestety nie ma! Jest szlauch!
- Lecz ja także tworzę legendę. Dla reklamy hotelowej.
- Lucyferze
- M – ę – ż – c – z – y – z – n – a.
- MESJE ROLAS (kiwa potakująco głową)
- MESJE ROLAS (milczy, jakby zapomniał tekstu. Aktorzy spoglądają na niego. Długa pauza)
- MESJE ROLAS (po chwili) No… to jak?
- MESJE ROLAS (z dumą) Gdyby wkręcał, to po ojcu. A tak to nie wiadomo co. To przekupstwo. Żarówkami opłacał dziwki. A pan pomógł mu w tym, niewdzięczny!
- MESJE ROLAS Cab.
- MESJE ROLAS Cesarz.
- MESJE ROLAS Mesje Rolas.
- MESJE ROLAS Na groch!
- MESJE ROLAS Nie, cesarz.
- MESJE ROLAS Nie. Ile ważył hełm bez cesarza.
- MESJE ROLAS Niech będzie!
- MESJE ROLAS Spróbujmy jeszcze raz. Hej siup! Napręż się pan!
- MESJE ROLAS Ten idiota?
- MESJE ROLAS Tyle ma lat, mój boże…
- Mesje Rolas
- Mesje Rolas załamany
- Mesje Rolasa
- Mesje Rolasowi
- Milczeć! Ja mówię! (po chwili, spokojnie) Przyjeżdża tu inspekcja i proszę zmienić to prześcieradło. Panowie zdaje się myliście się dosyć dawno? I jeszcze ten sen, który nie wiadomo czym się skończył.
- Milczeć! Ja tutaj zadaję pytania!
- milczy, pełen smutku
- Mówię, że nie ma.
- Może by panowie już tak skończyli ten sejmik i wzięli się do roboty?
- Musi żyć, bo by się rozłożył.
- Muzeum.
- Na klęczki. Do kąta, na klęczki!
- Na nasze chamstwa!
- Na ziemię?
- Nagrania kosztują, a taśmy brak, drogi Cesarzu…
- Naprawdę, to niebywałe, drogi Hrabio! Nigdy mi się coś takiego nie zdarzyło. A może, to znak, że ktoś do nas przyjedzie? Jakiś na przykład… magnetyzer?
- Nasz wspólny interes. Nie jestem kapitalistą. A z czego żyjecie, panowie?
- Niby, za co? Niech sufler przeprasza publiczność!
- Nie gadać tam w szeregach! Gdy naprężymy nasze mięśnie, to pod moim przewodem…
- Nie gadać tam w szeregach. Gdy naprężymy nasze mięśnie, to pod moim przewodem… (Rolas zaczyna przemierzać scenę szybkim krokiem, pełen podenerwowania i uniesienie gestykuluje, jakby coś do siebie mówił)
- Nie gadać. Repete, mości panowie.
- Nie ma.
- Nie ma. Już dawno nie żyje.
- Nie ma. Ukradli.
- Nie radzę gadać, bo będziemy tak klęczeć 3 dni ja k na odpuście.
- Nie trzeba, mówią. Ludzki ród poradził sobie bez panny Ewy.
- Nie żartuję. Może pan sprawdzić!
- Nie, o hotel! 300 pokoi, 1 łóżko, służba i szalet.
- Nie, panowie. To mi zakrawa na farsę.
- Nie. Tak brać go i do worka. Można za brodę.
- Nie. Tam już bez popielniczki. W gablocie.
- Nie. Umarła, ot tak. Ona zawsze zapominała budzić klientów.
- Niech pan przestanie zawracać głowę! Włazisz pan wreszcie na dach, czy nie?!! (z groźbą)
- Niech starzec nie kradnie, bo milicję zawołam. (pauza) Wasze nazwisko, sędziwy człowieku?
- Niech starzec zostawi tę brodę w spokoju! Może się przydać na Mikołaja!
- Niech starzec zrozumie, że minęły tysiące lat? . A starzec spał sobie pod dębem! Była powódź, zwierzęta popłynęły same, dąb ścięto i kiedyś wybudowano z dębu hotel. Pewnie stolarz niedopatrzył i wziął starca.
- No dobrze. A który z panów zrobił coś w celu odkrycia tego łóżka? A? Nie żądam od was odsłaniania świata, czy Ameryki, chodzi mi tylko o odkrycie tego oto łóżka. (pauza) A który z panów wyciągnął swą dumną dłoń, aby podnieść tę kaprawą kapę? Tę kapę, która jak gradowa chmura przysłania pustynię śnieżnej pościeli świata i nie zezwala oczom hotelowych gości oddychać bielą pustyni śnieżnojasnej poszewki? (pauza) Czy ja mam szanownych panów zwulgaryzować za to? Zbezcześcić? Nie, doprawdy nie mogę już… Sumienie
- No dobrze. A który z panów zrobił coś w celu odkrycia tego łóżka? A? Nie żądam od was odsłonięcia świata, czy Ameryki, chodzi mi tylko o odkrycie tego oto łóżka. (pauza) A który z panów wyciągnął swą dumną dłoń, aby podnieść tę kaprawą kapę? Tę kapę, która jak gradowa chmura przysłania pustynię śnieżnej pościeli świata i nie zezwala oczom hotelowych gości oddychać bielą pustyni śnieżnojasnej poszewki? (pauza) Czy ja mam szanownych panów zwulgaryzować za to? Zbeszcześcić? Nie, doprawdy nie mogę już… Sumienie
- No proszę! Jeszcze będzie mi tryby podpowiadał! Pan jest mechanik czy sufler?!
- No tak, ale można było jakoś inaczej siupać z tym hrabią. Przyzwoiciej! Po kawałku go odsłaniać!
- No to jak będzie? Popracuje sobie starzec w hotelu? Przecież starzec chce chyba zarabiać na życie i coś jeść!
- No to proszę pojedyńczo (siada i zapala cygaro)
- No to, na co czekamy!?
- No, no, Kowalski, Nie pozwalajcie sobie. Lepiej byście czystą koszulę nosili.
- No, próba się udała. Spocznij panowie!
- No, ten hotel.
- No, ten pański, co do grobu odszedł.
- No, to co z tą kapą?
- O panach. O pobycie szanownych panów w hotelu.
- O panu nie mówiłem. Pan stanowi wyjątek wśród chamów.
- Oszalał pan?
- Otrzymałem telegram. Dziś przyjeżdża inspekcja. Trzeba zrobić porządek. Myślę, że praca przy tym łóżku nie przeszkodzi panom w ich subtelnej, arystokratycznej przeszłości.
- Pan chce się przebrać i wejść do hotelu? Jako przyjezdny? Czy, tak? Kochany! że na to wcześniej nie wpadłem. A jednak fantazja się w panu wyrobiła. To rozwinię cie mojej myśli z magnetofonem. (radośnie) Hej, Draby wy moje!
- Pan chyba naprawdę oszalał! Tyle lat czekam na gości i nic. Służba wymiera. Wszędzie pajęczyny.
- Pan mnie będzie uczyć! To twoja wina? a także i autora! Każecie mi grać takie głupie komedie, a potem macie pretensje, że poważny, stary dobry aktor myli się. A gdzie przeżycie? Podajcie mi kolejarski dziurkacz. Podziurawimy go! Bić suflera! Łobuz! Kanalia! Hej, Cesarzu!
- Pan powiedział, że idiota? Że debil na krzywych łapach?
- Pan prowadził szkołę? Był pan nauczycielem? Zasiadał pan na wywiadówkach?
- Pan w to wierzy?
- Pan widocznie dużo czyta?
- Pan za darmo pracuje? Społecznie?
- Pan żartuje! Czy poprzednio nie nazywał się pan przypadkiem …Figelman?
- Pan zawsze w nieodpowiedniej chwilach z tym swoim łaskotaniem. Oj, frywolniś, frywolniś! Tu nie wiejska zabawa, a Cesarz – nie dziwka!
- pana dyrektora Rolasa
- pana Kierownika
- panie dyrektorze
- panie Dyrektorze
- Panie hrabio, cóż za przykre nieporozumienie!! Pan hrabia wybaczy, ale pan hrabia miał wyjechać dwa lata temu!
- panie Kierowniku
- Panie Rolas
- Panie, są ważniejsze rzeczy na głowie. Np. to łóżko.
- Panowie! Wierzę w waszą siłę! Nigdy jednak nie jest w stanie unieść tego co społeczność! A my, tutaj, w tym hotelu tworzymy pewną społeczność i jak tylko naprężymy wspólnie nasze mięśnie…
- Panowie! Wierzę w waszą siłę! Nigdy jednostka nie jest w stanie unieść tego, co społeczność! A my tutaj, w tym hotelu tworzymy pewną społeczność i gdy tylko naprężymy wspólnie nasze mięśnie…
- Państwo jesteście zdziwieni, jakby czymś zaniepokojeni? Czy tak? (jakby odgadywał ich myśli) Owszem, Madame Kristina. Kiedyś tutaj pracowała, a potem awansowała i wyjechała. Jest naczelnym inspektorem.
- Państwo pozwolą. Madame Kristina, naczelny inspektor do spraw hoteli w naszym resorcie. (wskazuje na aktorów) A to nasi hotelowi goście.
- Piorun?
- Po wyjeździe hrabiego?
- Pod Ko krakas.
- podchodząc Nie. Rozum.
- Pojedynkuj się pan na miotły. Mówiłem już raz panu, że należy trzepać mieczem dywany albo zęby w mieczu porobić i piłować ludziom drzewo na opał!
- Popłynęły same.
- Powiedział zastój, n am grozi. Zastój w interesach. Hotel na uboczu, jak zjawi się jeden gość na 20 lat – to dużo. Za pana czasów to kierownikiem był mój pradziad.
- Powiedziałem: hotel. Jego Cesarska Mość może służyć w hotelu.
- Pozornie.
- Prawda. Zapomniałem.
- Proszę o książkę zażaleń. Jakże to rok temu, kiedy wczoraj dzwoniłem do niej, każąc się obudzić?
- Proszę sprzątać.
- Przebrać? Pan z jasełki?
- Przebrać? Za co? Za ducha?
- przerywa mu To co z tą kapą?
- Przesadzasz pan, dobry człowieku. Piernik! Sam jesteś piernik. (Z wyrzutem) Niedaleko jest sklep z rybami. Lodowni nie mają.
- Przy wejściu?
- Pytam, a hełm?
- Rok temu.
- Rolas
- Rolasa
- Rolasem
- Rolasowi
- Rzeczywiście. Tak było, że Jakaś Madame Kristina was nie obudziła i duch wasz znikł w zaświatach. Zresztą Madame Kristina także dostała się do piekła. Każdy z panów miał przecież swoje grzechy. Pan Cesarzu, mordowałeś ludzi pod Picos czy pod Kakrakas. Pan Hrabia tą meduzą wpuszczoną do łóżka, spowodował, że Cesarzowej kilka lat później pękło ze strachu zgrozy serce. Nawet pan o tym nie wie. Pan Rycerzu, zamknął piękną Andromedę w żelaznych majtkach i zamurował ją w ścianie, nie mówiąc o ścinaniu łbów. Noe p
- Sam nie wiem. Chwilami wydaje mi się, że tak, a chwilami, że nie. Jak życie.
- Sam?
- Służba nie drużba! Nie wszystko bywa w życiu przyjemne! A pan myśli, że tym Drabom przyjemnie ścielić łóżko? A robią to z myślą o awansie…
- Spaliło go?
- Starzec jest fakirem? Żyje powietrzem! Połyka sznur?
- Starzec może pracować u nas w hotelu. Dostanie starzec akwarium, łódeczkę zrobi z papieru. Lepsze to, niż dom starców.
- Starzec przeklina swoje zwierzęta?
- swego dyrektora Rolasa
- Światłocienie? Ach, pan maluje!?
- Tabacos.
- Tak i dach.
- Tak, moi państwo. Historia wasza zmierza ku końcowi. Czuję, że gdyby dalej w ruinach tego łoża pogrzebać znaleźlibyśmy i węża, i nawet małpy, o których teraz Drab wspominał. I wszystkich zapominała budzić jakaś tam madame Kristina!… (zastanawia się) Jednej rzeczy nie rozumiem. (zbliża się do stolarza) Jakim cudem pan się tu znalazł? Przecież to niezaplanowane. (podając stolarzowi rękę)
- Tak, To był twardy człowiek. Miał twardy charakter.
- Tak. Będziemy! Ja też klęczę, tylko w myślach.
- Tak. O was! Może ktoś z publiczności nas odwiedzi. Łóżko na scenie jest puste. Wciąż tłok mieszkaniowy, hoteli mało, teatry przepełnione, pociągi tak samo…
- Tak. Wartałoby się położyć, dopóki ktoś nie przyjedzie. (wszyscy ziewają, światło nieco przygasa)
- Taki. Jest ten. Odpowiada panu?
- Takie gazety przeciwdeszczowe nie wychodzą.
- Teraz uciekajmy. Tylko portfel wezmę.
- Teraz, to może się nam interes spalić.
- To dajcie rycyny.
- To dziwne doprawdy. Giną nasze poglądy, kierunki w malarstwie, sposób trzymania popielniczki przez rycerza, poszczególne nasze gusty i… nagle wszyscy stajemy się zwierzętami, jak na początku! Jakieś rozidywidualizowani? Natury? (do Draba II) A wy, kolego, czym byliście w poprzednim wcieleniu?
- To nie dostaniesz pan jeść.
- To pan nie…
- To pan… (nie dosłyszy)
- Trzeba schować węgielki do depozytu wraz z walizką Rycerza, a zbroję do muzeum lub postawić przy wejściu z popielniczką!
- Tylko bez ilustrowania. Dziś moda na o bstrakcję.
- Tylko nie do łóżka, bo ma przyjechać inspektor i trzeba zmienić pościel. (do Drabów) Bierzcie go, kanalie.
- U nas jest tylko chlorowana.
- Uhm.
- ustępując i odchodząc Bo nic. Ja tylko tak sobie…
- Uwaga! Nareszcie ktoś idzie! Naprawimy nasz hotelowy deficyt.
- Wal pan! Brzuch nie brzuch! Cesarzem był on przecież od góry do dołu.
- Widać z okien? (zbliża się do okna i wygląda) A rzeczywiście. Zapomniałem. Tyle lat minęło , mój boże. (przez chwilę chodzi podekscytowany tym, coś zapisuje w notesie. Po chwili) A więc , co z kapą?
- Widzę, że nowa posada w hotelu niezbyt się panom podoba. Czyżbym się nieopacznie mylił? A może zamiast myśleć o arystokratycznej przeszłości, zajmiecie się rzeczywistością? Ona jest przecież taka piękna. Proszę spojrzeć przez okno… (podchodzi do okna)
- Widzę, że się pan naprawdę chwieje. Wybaczam panu tę napaść. Za karę proszę klozet wyszorować!
- Wkręcał?
- Właśnie, o to chodzi! O bezpieczeństwo! Hotel nie ubezpieczony. Będzie pan miał udział w naszych zyskach.
- Wolałbym, abyście to robili razem jako hotelowa służba. No, ale jeżeli wasze stanowiska wam nie pozwalają…
- Współczuję panu.
- Wszystko identycznie tak, jak panowie sobie to śnili, tylko tej kadzi brak, co tutaj stała. Ale i ta się znajdzie.
- wzruszony Madame Kristina nie żyje.
- zbliżając się i gładząc hrabiego po głowie mówi czule Felek!
- zdziwiony zbliżając się do łóżka Łóżko? Może jeszcze raz…