Hrabia Felix
Postać z dramatu Łóżko; w wersji I także Kolejarz I.
„Hrabia, jakby żywcem wyjęty z kufra starych sztuk teatralnych. Przewrotny; trochę romantyczny, światowiec z małego miasta. Starzec niezupełnie stary”.
Fragmenty z tym bytem 10
Szablony użycia 287
- … Madame Kristinę.
- …Bezczelny!…
- …O, bo to bo dawno. W poprzednim wcieleniu rycerza!…
- …Ten, to samo…
- (bijąc się w piersi) Tak, duch. Tam, wewnątrz.
- (cofając się) Nie, nie. Trochę o chorobie, przyjacielu. Narzekam na reumatyzm.
- (coś z łóżka zdmuchując) …Pyłków dużo…
- (do Cesarza) Pan nie pamięta, bo w przeddzień pan zginął z rąk skrytobójców.
- (do Cesarza) Prosiłem o to samo. Nie dali, kanalie.
- (do Kolejarza II) Nie, to pan śpi na moim.
- (do Kolejarza II) To moje łóżko.
- (do Kolejarza II) Wstydziłby się kolega ściskać mnie za kolano. 30 lat pracy na kolei, żadnej nagany, i żaden konduktor nie ściskał mnie jeszcze za kolano.
- (do Kolejarza III) Na pańskim? Bezczelny. I to kolejarz. A związek zawodowy?
- (do Madame Kristiny) Nie chciało się metaforzyć, co?
- (do Mesje Rolasa) 8-godzinny dzień pracy?
- (do publiczności) Ale jej nie ma. Puste krzesła.
- (do Rolasa) Panie! Pan nie wie kto ja jestem! Ja… ja… wpuszczałem nawet cesarzowej meduzy do łóżka!
- (do Rycerza) …Mersi Merci…
- (do Rycerza) Co?! Moje życie to drobiazg? No, no… uważaj pan.
- (do Rycerza) Więc biblia kłamie? Cóż za towarzyski nietakt.
- (do siebie) …Raczej o n ogę…
- (do siebie) Czyżby znów madame Kristina?
- (do siebie) Idiota. Debil na krzywych łapach.
- (do siebie) Oczy jak dwie latarnie, a piersi jak zderzaki. Pani mi się podoba. Pani ma w sobie prąd, który czuję na całym kolejarskim moim ciele, pociachanym życiem.
- (do Suflera) Ja miałem wyjechać? A niby po co, mój panie?
- (dystyngowanie) Na zwierzęcy, chciał pan powiedzieć, mój panie.
- (głośno) O, o kolei można pomówić. (pauza) – Podróże kształcą!
- (głośno) Resory u nas stare. Nie daj boże zająć miejsce nad kołami. Resort o tym wie, ale resorów nie zmienia! (szepta do Cesarza) i co dalej?
- (groźnie) A może pometaforzyć? Co?
- (groźnie) Dziurkaczem!
- (groźnie) Dziurkować!
- (gwałtownie) Co, mógł? Wypraszam sobie.
- (jakby namyślając się mówi nagle) Ja też chcę do mamy!
- (jęcząc) Spać nie dadzą po służbie.
- (klęcząc na grochu, zaciekawiony odwraca głowę) Będziemy?
- (majacząc przez sen) …I dwa palce srebrnych szyn w horyzont…
- (mściwie do Draba I-go) …Mnie też pan w gardle już stanął…
- (nagle… miauczy)
- (nagle) Czy u pana w hotelu nie gościli nigdy kolejarze?
- (nieruchomo) To naprawdę nie ma sensu, panowie. Ta myśl nas, do niczego nie zaprowadzi. Jest błędna jak oczy rycerza Horiana Twarzykrzywa. Wydaje się nam tylko, że na kogoś czekamy: na coś, co może się nam przydarzyć, urozmaicić życie. Zaspo koić nabrzmiałą w nas żądzę przygód. Lecz tylko w nas samych zbyt rozwinięta imaginacja! Fantazja, którą stara się w nas rozbudzić szanowny Mesje Rolas – jest chora!
- (niewinnie) Ryba.
- (obrażony, dumnie) Ja siusiałem, mon cheri, do umywalki!
- (obrażony) Mam to rozumieć, jako metafora?
- (oburzony) Bez serca!
- (otrzepując się z deszczu) Deszcz leje, jakby się ktoś powiesił. Dobrodziejka sama?
- (patrząc porozumiewawczo na Kolejarza II) Podwójnie bezczelny.
- (po chwili) Runęło.
- (podając dłoń rycerzowi, cicho mówi) Dziękuję. Uratował mi pan życie. Mam łaskotki.
- (podając starcowi krzesło) Pan będzie łaskaw spocząć, mój dziadku!
- (podbiegając do okna) Horuś! Horuś!
- (podchodząc) No ta, ale pańskie cesarstwo upadło z hukiem. Teraz taśma ma nagrywa wiwatującą rebelię i wrzeszczące tłumy republiki!
- (podejrzliwie i groźnie) Pani jest telefonistką?
- (podnosząc głowę, płacząc nad Cesarzem) Nie zmienił się. Wygląda jak zabalsamowany! Cóż za piękny był to człowiek! A jak szablą umiał! Z oczu biły mu wówczas błyskawice…
- (podnosząc się z klęczek) Jego cesarska mość raczy sobie mnie przypominać? Hrabia Feliks! Razem polowaliśmy na meduzy.
- (podpowiadając Mesje Rolasowi) To pan nie wyjechał?
- (podpowiadając) …W proch…
- (podrażniony) Leczyć. Zaraz leczyć. Sama dojdzie.
- (półgłosem) On zbzikował, albo ja?
- (ponuro) Od czasów meduz w łóżku cesarzowej nie przeżyłem nic bardziej makabrycznie – frywolnego… (zażywając tabletki na uspokojenie) Wolę arabeski niż… makabreski.
- (przez okno) Dobrze, tylko nie łap pan piorunów gołą ręką. Jeśli już, to przez chustkę! (zamyka okno)
- (przez sen) Oczy jak latarnie…
- (romantycznie z natchnieniem) Ją nie, ale tak obok niej przenosić jakieś swoje intymne tęsknoty, porównania pełne od stacyjnych świateł, semaforów, szyn wrzynających się w horyzont srebrnym wybiegiem rozwidlonych palców…
- (sennie mruczy) … Hiena…
- (skromnie) …To od dzieciństwa.
- (skromnie) Jaki ja tam hrabia, panienko. Spójrz pani na moje ręce. Jak z drzewa. Proletariusz jestem.
- (skromnie) Nigdy nie byłem piękny w sensie klasycznym, to prawda.
- (służalczo podpowiada) …Cesarzowi…
- (służalczo) Właśnie.
- (śmiejąc się nerwowo) Cesarz zawsze żartuje od chwili kiedy umarł.
- (smutnie) Trochę.
- (śpiąc) … Wal ją pan!…
- (szeptem do tamtych) Bez aluzji rycerzu, z tym pęcherzem. A może miał koło ratunkowe? To chytry starzec…
- (szeptem) Chyba najlepiej dać mu wodę
- (szeptem) Im, drabom wszystko można.
- (szeptem) Kogo?
- (szeptem) Lwem, albo psem.
- (szeptem) Tak trudno być aktorem! Nawet w życiu. Tfu! A co dopiero wymyślać coś na scenie. (ziewa) Ach, jak mi się spać chce! A wczoraj śniła mi się jakaś panna Krystyna. Gdyby się ten powtórzył! Tylko czy operator-mózg wyświetli to samo?
- (tajemniczo) A gdyby się tak przebrać i wejść?
- (także ogarnięty wspólną decyzją) Tak, dziurkaczem!
- (tępo) Pociąg przez most.
- (usłużnie) Nie cap, a Cab. Be jak bomba albo baleron, Wasza Wysokość.
- (w natchnieniu) …„Tak ucho natężam ciekawie, że słyszę głos z Litwy. Jedźmy. Nikt nie woła”.
- (wskazując na Kolejarza II) To ten kolega nie panuje nad swoim wiekiem i pod pretekstem tego hotelu, ściska moje ciało.
- (wskazując na Madame Kristina) Kasa sprzedała.
- (wskazuje na łóżko) No to siup? Tak bez niczego? (wzdycha) Żeby choć były jakieś meduzy.
- (współczując) Biedaczki!
- (z rezygnacją) Będzie z 47 lat temu. W hotelu.
- (z uporem) Goście mogą być, powtarzam. To wszystko zależy od pana!
- (z zazdrością) Ale nie na grochu.
- (zamyślony) Gdzieś ja panienkę już widziałem… mój boże… (budzi się z zamyślenia) Dlaczego podróżuję? Coś trzeba robić. Chciałoby się coś pisać, gdzieś iść na przełaj. Taki duch niespokojny w człowieku siedzi. Złe moce, tfu.
- (zaniepokojony) Pan coś mówił?
- (zaskoczony) Jego Ce sarska mość żyje?
- (zaszczuty ) Kto? Z kim się rozstał?!
- (zaszczuty pytaniem) Kto?
- (zdenerwowany jeszcze bardziej) Mówię, że nigdzie nie wyjechałem. I już nie mam zamiaru wyjeżdżać.
- (zdenerwowany) Mógł, ale nie chciał. Zresztą to sprawa cesarza, a nie pana, mój dobry człowieku.
- (zdumiony zachowaniem się Drabów) Jakieś nieporozumienie?… Przecież to nie na panów uszyte. (cedzi ostatnie słowo)
- (zgrzytając zębami) A to dopiero II akt.!
- (ziewając) Zbudzi mnie pani o 7-mej? Jutro znów du, du, du. I w podróż. (Kolejarz siada na łóżku, wyjmuje dziurkacz, dziurkuje bilet, zasypiając mówi) Proszę bilet do kontroli. (Gwiżdże jak lokomotywa i zasypia)
- 100 złotych? Co to jest dla mnie. Proszę!
- A co, ja? A nie pamięta pan bitwy pod Picos?
- A ja znów poczułem, że dziwnie ogon mi się pręży i wąsy najeżyły mi się, jak igły sosny.
- A krwi to miała jak kaszanka. Jeszcze czuję ten słodkawy zapach! Jakby czekolada? z orzechami, czy piernik?…
- A może by się tak przebrać?
- A nie mówiłem? Zegar Natury. NIŻ!
- A piorun?
- A tak, panienko.
- Aaaa! Jeżeli panom chodzi o mnie… to co innego. Niech żyję! Rzeczywiście, niech żyję! Proszę krzyczeć „niech żyję”!
- Aaaaa! – puść!
- Ach, gdyby tak trochę poaktorzyć! Rękę tajemniczo podnieść, monolog powiedzieć! Jakaś peruka, jakieś wąsy, brawa, róże, koniak!
- Ach, prawda. Chodzi o to, że to debil wygrał tę wojnę!
- Ach. Pan wierzący!
- Ależ skąd. Chwała bogu, że 1000 zł jest. Może potem zapłacić?
- Bo, ja jestem inteligentny hrabia! A więc, do dzieła panowie! Znika i za chwilę, będziecie mieli upragnionego gościa! (wychodzi)
- Cesarz!!! Na klęczki panowie! Powiedziałem: na klęczki!
- Chodzi o pokój z łóżkiem.
- Co to?
- Co!?
- Coś, jakby przez mgłę. To chyba był sen. Śniło mi się chyba kiedyś, jakbym był kolejarzem. Zresztą, gdy kończy się rzeczywistość, a zaczyna nasz sen? Gdzie zaczyna się tafla snu – jak metaforyzm, mawiał poeta? Nikt nie wie. To tak, jak dzień i noc. Światło życia niby to samo, tylko cienie w nocy inne.
- Człowiek jeździ i się kształci.
- Czy rozstawał się z cesarzem?
- dystyngowanie prężąc się Ja nie wiem? Za moich czasów krzyczano: (krzyczy) Niech żyje cesarz! On też zaczął kiedyś od posady hotelowego gońca. (do dyrektora) Szczerze mówiąc, mimo, że rządził on światem, całe życie był właściwie – gońcem. Chodzi mi o jego rozum.
- Dziękuję, panie. (otrzepuje kolana) Dzieje się coś dziwnego! Jakiś, jakby powrót do m atki Natury. Jeszcze trochę, a wrócimy w jej łono.
- Dziś jest rok 1967, a jego cesarska mość zasnął w bogu w roku 1920.
- E, grzeczna to pani nie jest. A złe… to! Przenocować można?
- E, zdaje się panu. Draby nie wzdychają. Draby robią coś o wiele bardziej konkretnego.
- Ej, panie. Tak pan plącze jak pijany pająk. Przecież powiedziałem, że cesarz nie rozstawał się z hełmem.
- Faktycznie. Ta wspólna nasza chęć, pow rotu na łono Mamy, należy traktować jako metaforę. Zatarcie się naszych poglądów politycznych, idei , osobistych niuansów, dążeń artystycznych! Nagle, wszyscy stajemy się tacy sami, podobnie jak gipsowe seria popiersi wielkich przewódców. Odrzucamy korony, tytuły, i chcemy do mamy! Wprost w łono Natury. Nasze wewnętrzne zegary wracają do godziny wyjściowej. Żyjemy, moi panowie, na cuglach Natury…
- Felleczek, Felleńku, Felciu!
- Felleleczek, Fallus, Fellusiątko, Felicze, Fellunieńka, Felissimo!
- Feluś
- Gdzie tam śniło! Zaraz sen! Sen to najłatwiejsza konwencja, panienko, lecz gdzieś jakbym w rzeczywistości panią widział, prawie za nos ją trzymał, z przeproszeniem, delikatnie. Ale przypominam to jak przez dziurę w płocie. Niewyraźnie.
- Ha, ha, ha. A więc przyjechałem te trzydzieści lat po przykryciu pana materacem czy czym. Zatrzymałem się w tej podłej knajpie hotelowej i poszedłem spać. Telefonistka miała mnie nazajutrz obudzić. Nie obudziła i ja także spałem do dzisiaj.
- Ha! To przemoc! Ja panu ręki nie podam, lecz podam za to do Sądu!
- hr. Feliksie
- Hr. Felix
- HRABIA (czyni ruch znaczący bezradność)
- HRABIA (obrażony) Do łóżka? My? A co to my, kobietki?
- HRABIA (zaczyna się śmiać. Wprost zwija się ze śmiechu)
- HRABIA dystyngowanie prężąc się Ja nie wiem? Za moich czasów krzyczano: (krzyczy) Niech żyje cesarz! On też zaczął kiedyś od posady hotelowego gońca. (do dyrektora) Szczerze mówiąc, mimo, że rządził on światem, całe życie był właściwie – gońcem. Chodzi mi o jego rozum.
- HRABIA Ile ważył?
- HRABIA Jakby coś gdzieś chrapało?…
- HRABIA kręcąc głową Oj, z panów to indywidualności. Każdy z was krzyczy „niech żyję”, zamiast – ja niech żyję. Indywidualności, to coś gorszego niż recydywiści… Gra końcówek, moi panowie.
- HRABIA Kto nie puszcza?
- HRABIA Oj, nie mogę. Ja… ja… spałem na Cesarzu! Oj, nie mogę!
- HRABIA Pst! Ostrożnie! Cesarz miał w życiu łaskotki!
- HRABIA Tu ktoś spoczywa!
- Hrabia
- Hrabia Feliks
- hrabia Feliks!
- HRABIA FELIX (miauczy i zaczyna biegać po pokoju)
- Hrabia Felix
- Hrabia Felix (Kolejarz I)
- hrabia zwany Feliksem
- HRABIA: Bez: F U S M I K „Drugi”?!
- Hrabiątko
- Hrabiego
- hrabiego Feliksa
- Hrabiego Felixa
- Hrabio
- I bilety!
- I n azajutrz wybuchła zapewne wojna?
- I pana hrabiego także tu hodują!
- Ja chcę do mamy! Ja chcę do mamy!
- Ja też mam lekko tego dosyć. Pic-fotomontaż czyli ryba po grecku.
- Jak personalny…
- Jaki ja tam poeta, panienko, kolejarz jestem, a po pracy gołębię hoduję.
- Jaki to wstęp, panienko. Masz oczy jak dwie latarnie ekspresu paryskiego, a kolejarz takiego szybkiego pociągu zatrzymać nie może. Chyba, XXXXXXXX że by rozmontował szyny, albo opuścił semafor. A bufory, to…
- Jakże bym nie miał. Nazbierało się tego trochę. Zamieniam zawsze drobne na gruby banknot i dla podróżnych nigdy nie ma drobnych.
- Jeśli mogę się wtrącić to pisało: „Twarzykrzyw, błędny rycerz zaginął”.
- Jest pan niczym! Jest pan powietrzem, które co pewien czas głosi, że jeszcze jest cesarzem!
- Jest pokój?
- Jeździ człowiek, jeździ tymi pociągami i stąd ma pociąg do alkoholu. Gdyby chociaż doczepili jakąś cysternę. (rozgląda się) Nie, ale tu nigdy nie byłem.
- Kiedy?
- KOLEJARZ I (zaspany, wyciąga jąc bilet) …Cesarz?
- KOLEJARZ I (zrywa się)
- KOLEJARZ I Katharsis!
- KOLEJARZ I Nie o panią chodzi. Mówiłem o pociągach. Tam kształty staroświeckie.
- KOLEJARZ I Nie, pociągi.
- Kolejarz I
- Kolejarza I
- kończąc się ubierać Madame Kristina miała mnie zbudzić o 7-mej, a teraz już południe. To niedopuszczalne! Ja pójdę do Zarządu. Ja pojadę do Ameryki. Napiszę protest. Wielki Hotelowy protest moi panowie! Europa, Świat, Ameryka, Kosmos!! Już wy mnie popamiętacie. Hej popamiętacie!
- kręcąc głową Oj, z panów to indywidualności. Każdy z was krzyczy „niech żyję”, zamiast – ja niech żyję. Indywidualności, to coś gorszego niż recydywiści… Gra końcówek, moi panowie.
- krygując się i wycierając łzy Panowie, nie wypada. Madame Kristina nie żyje, a panowie krzyczą niech żyje. Nie wypada. Dalibóg nie wypada „Fau pas”
- Kto, czy pan oszalał?
- Madame?
- Mogę także i telefon naprawić.
- Mogę także żywą żabę połknąć, albo policzek przebić agrafką. (wyciąga agrafkę) O!
- Mówi że, że „budzi się w nas zwierz”!
- Mówię o mamutach tkwiących w pokładach węgla.
- Mówię, że podróże kształcą. (zdejmuje buty)
- Mówię, że reumatyzm mnie łapie. W łapy.
- Może być. (cicho do Cesarza) Co dalej mówię?
- My tak gadu, gadu, a nocka za oknem i księżyc nad hotelem jak okno wagonu sypialnego w tunelowym dymie chmur. Człowiek spragniony jest snu.
- Na „hej siup”? Co to znaczy? Panowie oszaleli. Proszę o wytłumaczenie! Panie Rolas, a co z moją służbową delegacją? kto mnie ją przystępluje? Przecież nawet nie mam już po co do siebie wrócić! Ja, panowie, jestem już skreślony z życia. Nie ma hrabiego Feliksa pracującego w Air France. Jest tylko Felek! (płacze)
- Na dworze leje jak z cebra. Przecież wie pan o tym z poprzedniej sceny.
- Na groch czy na fasolę?
- nadstawiając policzek Buzi! No!…
- Niby skąd? Mesje Rolas nam przecież nie płaci!
- Nie do obiadu! Przebrać się np. za przyjezdnego i wejść przez te pańskie hotelowe drzwi. Radość panu sprawić. Rozwinąć pańskie koncepcje z u krytym magnetofonem… Małe powitanie, meldunki, Miękkie łóżko, służba, miły dyrektor…
- Nie rozumiem. Czyżby to było piekło? Pan żartuje! Przecież to Metropol!
- Nie zwarjowałem. Po prostu chcę do mamy i tyle.
- Nie związek, a pan!
- Nie, nie wyjechałem!
- Nie, nie, nie. (milknie)
- Nie, życie mnie ciacha.
- Nie. Skądże. Mnie łamie reumatyzm. Mówiłem tylko, że ten reumatyzm właśnie to idiota.
- Nie. Stanie.
- Nie. To metafora jednego poety.
- Niestety. Zmarło mu się podobno w hotelu.
- Nikogo. Tylko woda płynie i nieczystości.
- Niż, jako dół. Niż barometryczny. To niż barometryczny nas utożsamia! Budzi się w nas ten sam zwierzak.
- No pewnie. Nie ma się czego dziwić! Każdemu może się to zdarzyć.
- No tak, ale kto nas teraz obudzi?
- No tak. Pociąg przez most, a pod spodem rzeka.
- No, no, bez aluzji! (zwraca się do Mesje Rolasa) A co do gości, to goście mogą tu zaraz być!
- Oczywiście, że nie! Najgorzej to z ludźmi o twarzach imbecyli. Nigdy nie wiadomo, czy taki naprawdę nie rozumie, czy tylko udaje! Stąd, to ich ciągła do nas nieufność. Stąd, te ich ciągłe podejrzenia! Doszukiwanie się aluzji nawet w samym fakcie istnienia.
- Ogórki nie siedzą, panie. Tak. Madame Kristina w kadzi. I to jakby w tym hotelu, tylko trochę innym. Piekło jakby, czy co? Zamiast łóżka stał katafalk. Brrrr. (otrząsa się ze wstrętem)
- Oj XX lata, to prawda. Lecz jakbyśmy my kolejarze dostali samoloty, to przyrychtowalibyśmy je do szyn. Trochę by się wyklepało i człowiek by wygodnie jeździł. A tak, to jeżdżą kształty staroświeckie, proszę pani.
- Oj, trzęsie , panienko, trzęsie. Stare tory. Bez przerwy du, du, du. A potem już człowiek tępieje. Coraz bardziej. To nie to co tel efon.
- Oni nie. Ich nie dotyczy ciśnienie. Oni prawom Natury nie podlegają. Chyba jakieś trzęsienie ziemi albo łomem ich. Za gruba ich skóra.
- Opuści, panienko.
- Ot, jeździło się różnie. Raz na wozie, raz pod wozem. Ale najczęściej osobowy obsługuję. Jak ci się nabiegam po tych korytarzach, to nóg nie czuję.
- Pan chyba oszalał, mój panie! Kazałem się zbudzić o 7-mej telefonistce w recepcji, a panowie obudziliście mnie, po słońcu sądząc patrzy w okno w południe. spogląda na zegarek Zegarek stanął. I jeszcze w dodatku, nagabujecie mnie w sześciu. To orgia, panowie! Nic innego, tylko czysta orgia! Książkę zażaleń proszę! Orgia!
- Pan hrabia
- Pan Hrabia?!!?
- Pan jeszcze w to wierzy? Żyje pan nadzieją, j ak ten głupiec (wskazuje dyr. Rolasa)
- Pan uważa, że moja rola gorsza, panie… (zapomina nazwisko Cesarza)
- pana Hrabiego
- Pani powiedziała „za życia”. Nie rozumiem?
- Pani! To wszystko pozory! Lubię majsterkować od dziecka! Kiedyś, jako dziecko, naprawiałem pajęczyny, a muchom wyrywałem nóżki.
- Panie boy, nie zapominaj się pan!
- panie hrabio
- Po co, po co. Zaraz po co. Pierwszy raz tu pociąg stanął, panienko. Płynęliśmy, płynęliśmy, płynęliśmy, trochę się piło z pasażerami w sypialnym, a tu nagle – wyspa! Stacja! Pełno świateł. Kapitan kazał wyjść na ląd.
- Pod ręce?
- podirytowany Co za porządki! Wszystko zniosę, ale żeby zrywać ze śpiącego pościel, napastować samotnego, herbowego mężczyznę. W jego łóżku i to w dodatku hrabiego – mężczyznę nie panowie, to niedopuszczalne! Proszę o książkę zażaleń!
- Pomysł dobry. Zbroja żelazna, odwaga wewnętrzna… możliwość rehabilitacji…
- Prawda. Żeby tak kolejarzowi dali jaki stary samolot, to by się tak mu nie nudziło. Zupełnie inaczej by się jeździło po szynach.
- Przecież powiedziałem, że cesarz nie rozstawał się z hełmem.
- Przed groźbą wojny?
- przerywając ubieranie się Umarła? W takim razie poproszę o książkę zażaleń!
- Przydałby się piorunochron!
- Przyjechałem tu kiedyś, było to jakieś 35 lat temu po pańskim zniknięciu.
- Przyśniło się panu. Mówiłem, żeby mu pod nosem … ostrożnie Za życia miał łaskotki. Nie, nie mogę patrzy ć. Aż mnie samego skręca. Zostaw go pan.
- Pyta, czy może już wyjść.
- Rozkład jazdy od czasu do czasu. Czasem ktoś zostawi gazetę. (do Cesarza szeptem) Co dalej?
- Sam. Pasażerów to u nas nie mamy panienko. A jeżeli są, to nie mówią a siedzą w pociągu i w milczeniu wódę piją. Na przykład dzisiaj, to były baby z odpustu. (przygląda się) Ale ja już panienkę chyba gdzieś widziałem?
- Słowami, panie. I to od czasu do czasu.
- Słusznie, panienko. Człowiek, gdyby się był urodził w innych warunkach, mógłby być hrabią. Marzyłem o tym przez wiele lat, gdy jako dziecina czytywałem rzewne książki. „Chata Wuja Toma” i t.d. Ale życie potoczyło się inaczej. Jak przez most.
- Słusznie. Pan może się brzydzić, ja nie. U nas w domu była higiena. Już nasza babka…
- Szanuj pan moją siwą głowę.
- Szczęście, że Cesarz tego już nie słyszy. Drygnął , to możesz pan mówić na folwarku. To krowa „dryga”, a Cesarz może co najwyżej mieć „pośmiertny dreszcz rozkoszy”. Nie bądź pan taki wulgaryzator!
- Ta dziura w płocie, to metafora p anienko. Jak człowiek jeździ tak jak ja przez całe życie, to lubi sobie od czasu do czasu pometaforzyć. Na przykład dzisiaj miałem dziwny sen, że byłem hrabią.
- Tak mówi się do Kolegi ? Tak? A związki zawodowe? Kolega się zapomina!
- Tak, panienko. Wówczas ekspres stanie, a ty panienko się zatrzymasz. Niby, ten pociąg.
- Tak! Bezczelna!
- Tak. Prowincja to jest. Leczyć reumatyzm w kadzi. …?
- Tak. Role mamy dzisiaj podobne. Stanowiska zdetronizowanych feudałów. I nie powiem, żeby pan grał swoją rolę lepiej niż ja.
- Tak. To przez barometr. Giną różnice nas dzielące, Cesarz utożsamia się z dyrektorem hotelu, a też z hrabią! Nawet rycerz wol i pieluszki niż zbroję. Żyjemy w morzu, lecz dopiero ciśnienie przypomina nam o wspólnej naszej bezwładności. Oto pewnego dnia wszyscy staniemy się tacy sami! Wystarczy wspomnieć stan podniecenia Mesje Rolasa, żeby…
- Teraz, gdy się mówi – oni milczą. Przypominają milczenie skał, milczenie morza przed burzą. Chcąc uchodzić za sentymentalnych, milczą i tylko czekają, by się człowiek przed nimi uzewnętrznił. By wylazł ze swojej skorupy, by się roztworzył przed nimi. Wówczas go nogą jak ślimaka zmiażdżą. Oni milczą przed westchnieniem nadchodzącej burzy! To groźne!
- To było kiedyś. Dziś jest pan zwykłym gnojkiem.
- To ja twój wierny sługa zapomniany przez telefonistkę…
- To łóżko podobne jest do katafalka katafalku. Innych pani nie ma?
- To może dać mu miseczkę. Jakąś popielniczkę?
- To nie ja, To poeta.
- To nie nasz interes. To pański interes!
- To oni?
- To straszne. Cóż za dziwny sen. Nigdy bym nie wymyślił.
- To trudno powiedzieć, cesarz nie rozstawał się z rozumem, to jest co ja mówię. Z hełmem.
- Trzeba będzie Cesarza otrzepać, ogolić, wsadzić w trumnę i wysłać.
- Ufff! Ale leje!
- W gazetach pisano, że 234. Hotelu nie pamiętam.
- W ogóle nie ma stosunków proszę Cesarza. Pan ten gwałt nazywa stosunkiem?
- Walcz pan z własnym cieniem, który pana prześladuje!
- Widzę, że pan mnie nie rozumie.
- Wszystko przez pannę Kristinę. To przecież idiotka! Debilka!
- Wulgaryzator, czyli taki natryskiwacz chamstwa.
- Wyłaź pan!
- XX Uff! Czuję się jak nadwołżański burłak.
- XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX Otrzep mu pan twarz. Ech, cóż za szlachetne ma rysy! (z płaczem zbliżając się do łóżka na klęczkach ) Cesarzu, to ja, twój wierny sługa. To ja hrabia zwany Feliksem (do Rolasa) Nie mylić z Fenixem.
- Z kolei.
- Zaraz, za co. Mówię, że może by się tak przebrać i poaktorzyć? Ech! Żeby tak sobie trochę poaktorzyć, dałby bóg!
- Zdaje się, że was rozumiem…
- zdziwiony Co, cesarz?
- zdziwiony Kapa nie puszczała? Przyklejona? Nie rozumiem.
- Ze spadochronem?
- Zupełna cisza.